Eindverslag Australië - mega lang
Blijf op de hoogte en volg Marcella
23 April 2014 | Australië, Devonport
Januari 2014,
De laatste twee maanden in Australie gingen zo snel dat ik totaal geen tijd heb gehad om ook nog maar iets te noteren. Toch wil ik graag nog een einde schrijven, zodat mijn verslag van het jaar compleet blijft om later als herinnering terug te lezen. Gelukkig heb ik mijn Facebook-page om terug te kijken naar mijn gebeurtenissen, om mij te helpen dit verslag te schrijven.
Ik zag dat ik de vorige keer had geschreven dat ik na het weekend in Adelaide direct door was gevlogen naar Melbourne. Echter was ik helemaal vergeten te vertellen dat ik maandag 1 en dinsdag 2 oktober nog een dag en nacht naar Kangaroo Island was geweest. Op mijn Facebook bij de mooie foto's had ik het volgende (in het Engels) geschreven over deze ervaring:
"Time to go to Kangaroo island. At 5.00am my alarm of my phone went off. As I was sleeping in a bunk bed and my phone was on the floor charging I got up immediately to turn my alarm off as I didn't want to wake up my roommate. I made some toast and at 6am I went outside. It wasn't until 6.20 when my bus arrived to bring me to the Ferry. It took about two hours to get to the ferry. Onceon the ferry I got a bit worried as I only saw 'old' people. Finding a seat was difficult. But I ended up with some women that worked in the Adelaide hospital who were really kind! At 10am we arrived at Kangaroo island. The weather was horrible. Grey sky and rain. Apparently the peak season starts in November when it's getting warmer. We were welcomed by our tour guide Kate. A very enthusiastic person who can tell a story very well. She keeps your attention. I was a little disappointed by the people who were in the bus. Just 6 people. 2 parents with their child from Vietnam who didn't speak English and a French young couple - who were really nice, but together - me, I was travelling alone and felt a bit left out at the beginning. I think the island could have looked more attractive if the weather wouldn't be this shity. We drove around - saw a sheep farm, wild seals and an Eucalyptus distillery - before we headed to our accommodation. Around 3.30 we had our free time for the rest of the day. This would have been great if you were with a lot of people where you can interact with - and if the weather is nice. I did go mountain biking by myself but got terribly lost- but later that day my day got a bit better as there were three German girls staying at the same place as us. I got invited to play a drinking game with them, so the day ended pretty good! The next morning I thought by myself I should look at the positive side of this trip. It might not have gone the way I expected it would go, but that doesn't mean I can't have a good time. That day (1st of October) I saw a lot of great things on the Island: wild kangaroos, wild koalas and more wild seals. We went to the Remarkable Rocks which was beautiful and afterwards to the Admirals Arch. This was impressive. There was a really strong wind - I couldn't even walk straight - and it rained a little. The waves were huge and it was awesome seeing them reach the rocks. In the waves you could see the seals swimming and jumping out of the water. The landscape was just breath taking and I got so close to the wild seals. I think that was my highlight of the island. Later that day we went sand boarding at the Little Sahara, a lot of fun! At 7.30pm the ferry will go back to Adelaide and around 10.30pm I'll be back at my hostel and tomorrow Melbourne! - what a good life I'm living -"
Na Kangaroo Island heb ik mijn reis vervolgt naar Melbourne wat je in mijn vorige verslag hebt kunnen lezen.
Na Melbourne vloog ik richting Tasmania waar ik verbleef van vrijdag 5 tot zaterdag 12 oktober. Ik kijk hier met een warm hart op terug. Gerald en Heather (de ouders van Micheal) hebben me een wéék lang rondgereden. Wat een lieve mensen, gewoon heel Micheal en Stacey hun familie voelt als mijn familie en niets minder. Ik werd op het vliegveld in Launceston door Gerald met de auto opgehaald. Zij zelf wonen in Devonport - in het noorden van Tasmania - hier is ook een vliegveld maar die vlucht kostte een stuk duurder. Gerald was zo aardig om voor te stellen om mij op te halen, wat 100km heen en 100km terug was - op de terugweg naar Devonport reden we langs verschillende mooie dingen, toch kon ik maar nauwelijks mijn ogen openhouden omdat ik zo moe was. Gerald heeft dit later nog eens thuis gezegd, waardoor ik het gevoel kreeg dat ik toch echt niet meer in slaap moest vallen in de auto. Dat kon ik me wel voorstellen aangezien hij graag dingen aan mij wilde laten zien, toch hoopte ik ook op zijn begrip dat reizen erg vermoeiend is. Toen ik bij hun thuis aankwam werd ik door Heather verwelkomt. Ik sliep in Micheal zijn oude kamer boven en had ook mijn eigen badkamer. Verder had Heather een overvloed aan glutenvrije en lactosevrije producten gehaald, wat een engel. De exacte volgorde van gebeurtenissen kan ik niet meer helemaal navertellen. Wel kan ik zeggen dat ik een top tijd met deze twee mensen eind 60 jaren heb gehad. Ze hebben mij heel Tasmania laten zien van het bovenste puntje tot onderaan - het zuiden - Hobart. Van 'The Nut' tot Elle's Hill Spreyton, Bells parade lake, Latrobe en de Chocolate Factory. Mijn highlight van Tasmania was Cradle Mountain. Dit was wat ik er op dat moment over schreef: "Day 17: this is definitely my highlight at the moment. At 10am me and Gerald drove towards Cradle Mountain. There are only 32 days in a year that it's dry up there, so my fingers were crossed. It was 81km from Devonport but because it's not a straight road it took about 1.5/2hours to get there. The landscape was so different from what I've seen before. It looked a bit spooky at some places because of the white trees without leaves. I saw a wild potoroo wallaby, wombat and an echidna. It was amazing. Once at the lake / Cradle mountain the view was just stunning! It was pretty cold but no rain while we were outside. Once on our way back home it started raining#luckyus— bij Dove Lake Circuit, Cradle Mountain". Het was mogelijk om rond het meer te lopen, echter is Gerald op leeftijd en snel buiten adem waardoor ik vanzelfsprekend niet aan hem heb gevraagd om een rondje te gaan lopen. Maar het landschap daar, een woord: wauw! Stel dat jij dit leest en nog ooit naar Tasmania wilt gaan, dan moet je hier zeker een bezoekje aan gaan brengen. Wat ook een vrij goed systeem is daar, is dat je moet noteren dat je gaat wandelen in de bergen - bij de ingang - je schrijf je volledige naam, land van afkomst en je telefoonnummer op. Vervolgens moet je een handtekening zetten als je terug bent zodat ze kunnen nagaan of er mensen zijn die niet zijn teruggekeerd - waar mogelijk iets mee zou zijn kunnen gebeurd -.
"Day 18: on the road with Gerald to Devils Gullet State Reserve, located in one of Tasmania's 'United Nations-recognised' World Heritage Areas. And after that we visited '41 degrees south' where they 'farmed' fish. We had a look around and while feeding the salmon I got 'attacked' by a goose. Nice day again— bij Devils Gullet State Reserve."
"Day 19: Windy?!! Naah— bijCape Tourville" op 9 oktober. Cape Tourville was erg mooi. Ik was hier samen met Heather en Gerald. Er stond een behoorlijke harde wind waardoor ik een leuke foto heb kunnen maken waar mijn haren rechtovereind stonden. Helaas was het seizoen niet voor walvissen, anders hadden we er walvissen kunnen spotten. Weer een heerlijk dagje uit kunnen waaien.
Op 9 oktober was ons avontuur naar beneden begonnen. Eerst nog even op bezoek bij Jacqui (zus van Micheal) haar man en kinderen. Vervolgens konden we onze tocht voortzetten. We hadden in Campbell town gegeten. We hebben overnacht bij een plaatsje dat Bicheno heette. 's Avonds hebben we heerlijk bij het water gegeten met oesters en biefstuk. Ook hadden we een soort van bingo spel gespeeld waar ik maar liefst een dollar mee had gewonnen. We hadden erg veel plezier gehad samen.
In de ochtend zijn we naar Swansea gereden, een mooie plek aan het water. Omdat ik van veel vrienden in Australië jaloersmakende foto's zag aan het strand in het water dacht ik: dat kan ik ook. Echter was het in Tasmania niet zo warm als in Sydney of Brisbane. Nee hier was het 14 graden met een water temperatuur van 12. Toch ging ik er met mijn bikini in. Ik vroeg aan Gerald en Heather om direct wat foto's te maken, want ik wist dat ik niet heel lang in het water zou kunnen blijven. De mensen die voorbij liepen met hun hond in dikke jassen met dassen konden wel om mij lachen. Toch heb ik er een paar mooie foto's kunnen krijgen. Na het zwemmen in de zee zijn we doorgereden naar de broer van Heather in Cranbrook. Hij heeft met zijn vrouw en kinderen een hele mooie grote boerderij met land - héééél veel land. De dochter van Heather haar broer pakte de auto om ons het land te laten zien. Heather en ik mochten achter in de auto staan. Wat was dit 'exciting!'. Heather was er ook weer helemaal van aan het genieten omdat ze zich weer kind voelde. Het was een mooi ritje, maar niet veel later vervolgde we onze rit verder richting Hobart. Heather was trouwens de zevende generatie die in Cranbrook van hun familie was opgegroeid. Er was zelfs een berg naar hun familie genoemd: Amos Mountain! Andere kernwoorden die ik nog in mijn mobiel had genoteerd waren: The Hazard Mountains, Coles Bay, Friendly beaches, Redbill beach - bicheno, Spiky bridge, Triabunna, Howrah, Bellerive en Sandy Bay.
Onderweg naar Hobart kwamen we ook nog langs Richmond waar we naar een gevangenis waren geweest uit 1837: http://www.richmondgaol.com.au/. Het was erg indrukwekkend en de redenen waarom mensen daar gevangen zaten sloegen echt nergens op: verdacht van het stelen van een T-shirt, dronken naar de kerk gaan etc. Naast de gevangenis zijn we ook gestopt bij de oudste brug van Australië: Richmond Bridge. De brug was gebouwd over een periode van 17 maanden en was geopend in april 1825. Nu staat de brug sinds 2005 op de "National Heritage list". Eenmaal in Hobart verbleven we in een leuke appartement: Apartments at Woolmers @ Sandy Bay rd. in de wijk Sandy Bay. We hebben de stad bezocht en de pier in Elizabeth street. In de avond gingen we heerlijk uiteten en na het eten eindigde we in een kroeg waar we 'pool' hebben gespeeld. Zo leuk met de twee lieve 'oudjes'. De laatste avond heb ik getrakteerd, want dat hadden ze echt verdiend. Wat zou ik ze graag nog een keer een dikke knuffel willen geven, de schatten. Eenmaal bij het vliegveld schreef ik op Facebook : "Day 22: time to leave Tasmania. I've been so Lucky with these two beautiful people Gerald and Heather who showed me this magnificant Island. Tasmania is absolutely beautiful and I've had a really good time. Feeling blessed. - Bij Hobart Domestic Airport". Op het vliegveld (zaterdag 12 oktober) wachtte we samen tot ik naar het vliegtuig moest. Adem in, adem uit en niet huilen. Ik ging nog even snel naar de wc terwijl Gerald voor mij op een plattegrond tekende waar we allemaal hadden gereden. Liep ik toch de mannen wc in, ik liep naar het toilet tot een man zo kuchte, als in 'wat doe jij hier?' whoops, haha. Het voelde ook niet raar om daar naar binnen te lopen omdat je in Australië heel veel Uniseks toiletten hebt. Toch kwam het moment steeds dichterbij, ik zie ze nog staan, zwaaiend naar mij terwijl ik richting de trap naar het vliegtuig liep. Het was echt het einde, niet wetende wanneer ik hen weer zal zien.
Na ongeveer een 1 uur en 45 minuten was ik weer terug in Sydney. In het weekend zou ik bij Sandra blijven slapen. Nadat ik mijn zware rugzak weer had gevonden kon ik richting de trein om naar de stad te gaan. Maar de treinen reden weer niet, dus kon ik mooi met de bus naar de stad - gratis -. Nu kwam de uitdaging, bergop met zo'n 17kg achter op mijn rug. Goddammit. Op een gegeven moment dacht ik echt, dit slaat nergens op. Normaliter loop je binnen 10 - 15 minuten naar boven maar nu ging het gewoon echt lastig, en wat was het warm! Daarom besloot ik op een gegeven moment een taxi te pakken. Zat ik in de taxi, hoefde hij maar twee keer gas te geven en ik was al boven bij het adres. In gedachten was het veel verder, maar dit was niet het geval. Hoppakee, hij weer 6$ verdiend voor 15 seconde in de taxi, jeej! Ach, ik was boven en kon nu weer gezellig met Sandra zijn. Ik had kaartjes voor mijn favoriete club Pacha gekocht. Echter dacht ik dat Sandra deze al op haar werk had uitgeprint. Dit was niet het geval waardoor we op zaterdag om 5 voor 6 's avonds nog naar een plek moesten zoeken waar we konden printen. Dit leek onmogelijk te zijn. Gelukkig was een jongen bij de Vodafone winkel zo aardig om via zijn account onze kaartjes te printen. We kochten nog een fles wijn en gingen het eten bereiden. Na bij te hebben gekletst en om te hebben gekleed besloten we dat het bijna tijd was om te gaan. Sandra leek het leuk om nog een aantal shotjes tequila te nemen. Ach waarom niet dacht ik. Een fles wijn was al op en nu nog de shotjes. Dat was de grootste fout die ik ooit op een stapavond had gemaakt. Het was mijn laatste keer echt stappen in Sydney en ik was de straat nog niet uit of ik kreeg een black-out. Zoveel tequila was echt onverantwoord en dat ga ik echt niet meer doen. Uiteindelijk zijn we de club niet binnen geweest omdat ik zo ziek was. Hoe we thuis zijn gekomen is voor mij ook een raadsel. Sandra vertelde me dat we met een fiets met daaraan een aanhanger/soort tuk-tuk naar huis zijn gebracht voor zo'n 30-35 dollar. Wat jammer was dit toch, ik heb er nog steeds spijt van. Na die avond had ik ook besloten nooit meer zoveel alcohol naar achter te gooien, want dat gaat echt nergens over.
De volgende dag zondag de 14e was ik ook niet heel erg blij toen ik wakker was. Wat aan hang-over en dat terwijl ik met Irene, Danielle en Suzanne (de Nederlandse au pairs) @ Bondi beach had afgesproken. Iets later dan de planning was, had ik mezelf toch zo ver kunnen krijgen om naar het strand te gaan. In het begin kon ik het niet opbrengen om wat te zeggen, maar de zee, de zon en veel water drinken deed me goed. We waren aan de rechterkant van Bondi beach gaan zitten. Het gedeelte waar vooral wordt gesurft doordat er flinken golven waren. Terwijl ik nog alles goed aan het leggen was op het strand, gingen de drie dames het water in. 2 Minuten later toen ik naar het water liep was er iets mis met Danielle. Een golf had met zoveel kracht op haar knie geslagen dat ze een blessure had. Haar knie was opgezwollen en zag er niet goed uit. De lifegards hielpen ons wel, maar ik had het gevoel dat ze ons niet helemaal serieus namen. Ze brachten wat ijs voor haar knie en zeiden dat ze later zouden komen kijken hoe het was. Een halfuur later was er niemand te zien en waren ik en Irene toch gaan vragen of iemand even kon komen en haar eventueel boven naar de straat kon brengen zodat ze naar het ziekenhuis kon worden gebracht. Irene en Danielle mochten met een lifeguard wagentje omhoog maar de lifeguard maakte nog een opmerking van: "I'll see you tomorrow again at the beach". Weer een opmerking waardoor het leek dat ze niet serieus genomen werd. Gelukkig kon Danielle haar host mum haar ophalen en naar het ziekenhuis brengen. Uiteindelijk kreeg ze slecht nieuws, het revalideren zou een aantal weken duren, wat niet in Australië kon aangezien ze moest werken. Dit betekende voor haar het einde van haar tijd in Australië. Irene, ik en Suus hebben de avond tot zonsondergang bij Bondi beach doorgebracht. We waren nog gaan zwemmen bij het zwembad naast het strand: Iceberg. Een soort café, fitnesscentra waar regelmatig beroemde mensen heengaan. We hebben de sunset bekeken en zijn daarna wat gaan eten bij Pontoon - voor de laatste keer. Die nacht bleef ik bij Irene slapen. Gelukkig voelde ik me al veel beter. De volgende ochtend ging zijn naar Port Stephens terwijl ik voor de laatste keer door de stad ging wandelen. Ik hoopte nog naar Paddy's market te kunnen gaan, maar helaas was deze op maandag gesloten. De laatste dingentjes waren verkocht en vervolgens stond ik rond een uur of 5 op het station in Roseville om met Micheal mee terug te rijden naar Lindfield. Na een maand Rory niet te hebben gezien, werd ik weer met hem herenigd.
De hereniging met Rory was helaas niet zoals ik gehoopt had. Julia de nieuwe au pair was gezellig met Rory aan het spelen toen ik binnenkwam. Eerst zag hij Micheal, maar toen ik om het hoekje verscheen kijk hij mij aan alsof hij een spook zag en rende direct terug naar Julia. Auw, dat was even slikken. Natuurlijk begrijpt zo'n klein jongetje er niets van. Eerst ga ik weg na 6 maanden fulltime bij hem te zijn geweest en na een maand kom ik opeens weer om de hoek kijken. Het duurde even voordat hij een beetje bij was gedraaid. Toch zag ik dat hij sowieso was veranderd qua ontwikkeling/karakter. Zijn lach was veranderd, hij kon voort rennen en toonde interesse in tekenen. Julia - een Duits meisje - leek super goed met Rory overweg te kunnen. Je zag direct dat het een goede match voor het gezin was geweest. Toch had ik het er wel een beetje moeilijk mee. Het ene moment ben jij de au pair en de grootste liefde voor Rory en voordat je het weet ben je vervangen. Dat neemt niet weg dat ik zo'n goede tijd bij dit gezin heb gehad, dat dit altijd een fijne herinnering zal blijven. In mijn gedachten blijft het zoals het was toen ik ging, maar bij hen staat het leven ook niet stil. Afgelopen week (nu 18 januari) heb ik te horen gekregen dat ze zelfs hun derde au pair al hebben aangenomen. Sarah uit Frankrijk. Toch wel leuk voor Rory, om hier later op terug te kijken: zoveel leuke meiden uit verschillende landen die om hem hebben gegeven. Een mooi vakantie adres. Voordat ik ging reizen had ik ook nog een brief aan Rory geschreven voor als hij ouder is, en iedereen die hem in de familie had gelezen stuurde mij berichten wat een mooie tekst het was. Ik hielp met het avond eten maken en zette mijn spullen in de gastkamer. Dat was ook wel even wennen - nu sliep Julia in het huisje waar ik eerst sliep en was ik terug in de kamer waar ik ook mijn eerste nacht had doorgebracht toen ik net begon als au pair -. Om 9 uur 's avonds kwam Stacey pas thuis van werk, zij was naar Melbourne geweest die dag. Het was pas de volgende dag dat we een beetje konden bijkletsen.
Die dinsdag 15 oktober heb ik met Julia doorgebracht. Samen zorgde we voor Rory en kletsten een beetje. We zijn naar het Lane Cove Nationalpark geweest waar we met Rory in de speeltuin hebben gespeeld. De laatste foto's van mij en Rory zijn daar genomen terwijl hij weer leek te genieten van mijn aandacht. Wat een lief, schattig ventje. Ik ben zo benieuwd hoe hij er later uitziet en wat hij bereikt in zijn leven, daarnaast verwacht ik dat Stacey en Micheal dit jaar ook nog wel zwanger zullen raken van een tweede kindje. Die avond kookte ik mijn Nederlandse gerecht: wortelstamp met gehaktballen nogmaals voor hen. Een mooie afsluiter van de dag want de volgende ochtend moest ik naar de trein (super vroeg in de ochtend) omdat mijn vader officieel een Australiër zou worden.
Wat was ik blij dat Julia mij rond een uur of half 5, 5 uur in de ochtend naar het treinstation wilde brengen met mijn spullen. Ik nam immers al wat bagage mee terug naar de Gold Coast. Omdat er een wijziging was geweest moet ik naar het internationale vliegveld en daardoor moest ik er ook 2 uur eerder zijn dan de normale 30 minuten. En jeetje, wat was er een flauwe regeling: ondanks dat ik door de duty-free shops liep was het niet toegestaan om wat te kopen omdat ik 'domestic' vloog. Op het vliegveld aangekomen at the Gold Coast haalde Ingrid mij met de honden op. Het was weer leuk om haar te zien. We zette de honden thuis af met mijn spullen en sprongen daarna direct de auto weer in. We gingen papa ophalen bij Brisbane Airport om vervolgens ons thuis klaar te maken voor de belangrijke ceremonie. Papa was heel erg blij dat ik er bij kon zijn en ikzelf ook. De dag dat mijn Nederlandse vader na meer dan 10 jaar in Australië te hebben gewoond ook officieel een Australiër werd. Wat had ik graag gewild dat ik dat die dag ook kon worden. Niets is beter en fijner dan twee nationaliteiten te hebben (lijkt mij). Het zou het in ieder geval makkelijk maken om mijn familie in Australië te bezoeken. Er werd een speech gehouden en foto's gemaakt. Sidney kon helaas niet bij de daadwerkelijke ceremonie zijn i.v.m. werk, toch is hij op het einde nog even gekomen. Samen met hem reed ik nog naar het winkelcentrum want hij moest naar de kamer. Daarna zijn we terug naar huis gereden en hebben toen bij Robyn en Robert thuis gegeten en champagne gedronken. Het was een gezellige dag dat goed is gevierd. De volgende dag vloog ik echter weer terug naar Sydney. Want ik zou pas in het weekend officieel terugkeren @ the Gold Coast.
Eenmaal terug in Sydney bleef ik bij Irene slapen - 17 oktober - de dag zag er vreemd uit. Dit kwam doordat er een bosbrand was in de omgeving. De lucht was daardoor heel apart, er hing een grote gekleurde wolk over de hele stad met daardoor te zien een vuurrode zon. Samen waren Irene en ik nog een keer naar Paddy's market gegaan. In de avond was ik wat gaan drinken met Jessica en Daniela die ik had ontmoet tijdens het reizen. Ik had een heerlijke cocktail gedronken bij de Darling Harbour in het Hardrock Café. Na aan drankje keerde ik terug naar Irene want in de ochtend gingen we gedag zeggen tegen Daniëlle.
"Day 28 - 18th of October: what a day. Waking up early in the morning at Irene her place to say goodbye to Daniëlle in Bondi junction, not long after that I caught the train and bus back to Lindfield. Julia, Rory's new au pair, and I said we would visit Luna Park. The idea was great, but waiting for a bus for over an hour wasn't that fun. Eventually the bus never came, but some construction workers saw that we've been waiting for a while. So one of them offered us a lift to Chatswood! Jeej. It wasn't the first time I got into a car with a stranger. Luckily he did drop us off at the train station in Chatswood and not somewhere else. We went to Milson Point where the Luna Park was, but it was a little boring. So we decided to walk over the Harbour Bridge to the city. We've walked for hours, had dinner in the city and ended up having a drink (as early as 8 o'clock) at Kings cross before heading back home with the train. What a spontaneous, long, unplanned day that was".
Vandaag 16 maart, toch maar weer een stukje verder schrijven. Nu ik mijn verhaal lees, weet ik weer waarom het zo belangrijk is dat ik mijn verhaal afmaak. Ik lees het namelijk met veel plezier terug en zie de gebeurtenis direct weer voor me.
Zaterdag 19 oktober ging ik met Stacey en Micheal uiteten bij een prachtig restaurant waar ik al eerder heen had moeten gaan: Café Sydney - http://www.cafesydney.com - Met uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera house. Wat een mooie afsluiting met deze twee prachtige mensen. Na het etentje zijn we naar huis gereden en ben ik vervolgens met Julia, Suzanne en Irene nog naar een classy club Establishment gegaan. Julia dronk niet waardoor we de auto konden lenen naar het treinstation, daarnaast had ik de treinkaartjes van Stacey en Micheal kunnen lenen zodat we ook nog gratis naar de trein konden gaan. Dit was echt de allerlaatste avond in Sydney.
De volgende dag was het zo ver, de laatste dingen in pakken, 'gezinsfoto' maken en afscheid nemen. Ik zie Stacey nog met Rory in haar armen bij de deur staan, tranen in de ogen, zwaaiend naar mij. Micheal bracht me naar het vliegveld want met z'n alle gaan had vrij weinig nut. Het was zo zwaar. In de auto werd nog bittersweet symphony gedraaid van The Verve. Ik zag Sydney voor de (voorlopige) laatste keer. Probeerde nog zo veel mogelijk op te nemen, maar het moment was dan toch echt daar. Micheal haalde mijn koffers uit de auto. De tranen sprongen weer in mijn ogen en ik omhelsde hem voor de laatste keer. Ook hij begon een brok in zijn keel te krijgen. Daar ging ik. 20 oktober was het échte einde van mijn Au Pair avontuur. Ik pakte een karretje en reed deze naar binnen. Je moest gewoon enkele dollars voor het karretje betalen, die ik uiteindelijk helemaal niet nodig leek te hebben. De incheck balie ging bijna open, maar ik kon gewoon niet stoppen met huilen op het vliegveld. Wat een vreselijk gevoel, afscheid nemen van mensen die veel voor je hebben betekent, wetende dat het nooit meer hetzelfde zal zijn als dat het was.
Eenmaal terug @ the Gold Coast waren papa en Ingrid er niet, zij waren namelijk een lang weekend naar Melbourne. Daarom hadden Robyn en Robert mij opgehaald en thuis afgezet. Die week heb ik nog verschillende leuke, nieuwe au pairs leren kennen bij mij in de buurt. Daar was ik wel blij om, omdat ik zo nog leuke dagen en stapavonden had meegemaakt. Ook had ik nog een jaarpasje gekocht voor Wet 'n Wild, Movie World, Sea World en de Q1. Op 24 oktober had ik mijn aller eerste surfles en papa was mee geweest om er foto's van te maken. Het was wel erg zwaar, maar zo enorm leuk dat het niet bij die ene les is gebleven. 's Avonds was ik alleen naar een strand-bioscoop geweest in Surfers waar Fast and the Furious deel 1 werd gedraaid met Paul Walker. Verder had ik nog kaartjes gekocht voor een Pub Crawl van Wicked. Hiermee hebben ik en Janine (Au Pair België) een aantal keer veel plezier meegehad. De Tuesday Sin City - Ladiesnight met Natasha mogen ook nooit worden vergeten. Wat heb ik een mooie tijd gehad met die Australische meid. 31 oktober was mijn allereerste Halloween wat ook een succes was. Lekker verkleden en mezelf schminken als een skelet. Ik ging met allemaal meiden die ik eigenlijk nog niet kende, gelukkig een geslaagd avondje. Wel vond ik het spannend om terug naar huis te fietsen, aangezien je echt niet mag drinken wanneer je fietst. In Nederland had ik dit nog nooit gehoord. Later had ik dit een keer gevraagd aan een politie agent maar die deed er ook best nonchalant over, zolang je maar geen brokken maakt.
Op 7 november was het tijd om weer op avontuur te gaan met Sandra. We hadden afgesproken om elkaar bij Byron Bay te meeten. Ik had daarvoor de Greyh bus genomen. Binnen no time was ik in Byron Bay waar ik Sandra zag bij het hostel. We hebben de spullen in de kamer gelegd en zijn vervolgens een rondje gaan lopen. We zouden een kamer krijgen met alleen meiden, echter was de kamer bezet en moesten wij in een 'mix dorm' van 8 mensen. Opzich geen probleem maar daarvoor hadden we te veel betaald. Als compensatie kregen we dag erna een prive kamer met allebei een eigen tweepersoonsbed, echt ideaal. Ik heb wat gekke/leuke dingen meegemaakt in Byron Bay. Zo was er een avond dat we bij een bar wat gingen eten en drinken. Volgens mij heette het de crazy monkeys, s avonds wereden van de eettafels danstafels gemaakt en er was een contest. Een bikinicontest. Als je mee deed door in je bikini te dansen, playbacken of net wat je wilde kon je 500 dollar winnen. Best veel geld voor een reiziger. Toen er aan mij werd gevraagd om in te schrijven was er nog geen man in de kroeg, echter toen de contest begon stond de kroeg stampends vol. Pfff, nadat de eerste twee meiden waren geweest had ik enorme spijt dat ik me had in geschreven. Het leek namelijk meer op een strip show. En toen opeens was ik aan de beurd met mijn liedje barbie. Naja 1 woord: disaster. Toen het voorbij was zei ik tegen Sandra dat ik direct wilde gaan. Het was ondertussen ook al redelijk laat en ik moest om 5 uur opstaan, want ja hoor....... Ik ging skydiven met zonsopgang als verjaardagscadeau voor mezelf. Dit stond echt op mijn to-do list!!! Wat was dit spannend zeg! Je moest ook een formulier ondertekenen dat ik me ervan bewust was dat het een dodelijke afloop kon hebben en zij niet verantwoordelijk zijn voor de mogelijke gevolgen! Daar kreeg ik nig meer kriebels van! Eenmaal op de locatie nog een extra verzekering afgesloten en toen gewacht op mijn beurt. Je kreeg een speciale broek aan en toen was ik klaar om te gaan. We stapte met een man of 6 + de begeleiding het kleine vliegtuigje in. Ik kon niet geloven dat ik echt op het punt stond om een vliegtuig uit te springen. Eenmaal 14 000 ft in de lucht was ik aan de beurt, adem in adem uit een gillen maar!!!!!!! O mijn God, zeker het tofste wat ik ooit heb gedaan! Ik ben blij dat ik voor de foto's en dvd extra heb betaald. Eenmaal terug in het hostel heb ik mijn spullen ingepakt en zijn Sandra en ik nog een wandeling gaan maken om vervolgens terug met de bus richting de Gold Coast te gaan. Ooh wat trouwens ook nog een grappige ervaring is geweest. We waren naar bet strand geweest Byron Bay en ik had een bodyboard meegenomen, ik ben namelijk helemaal fan van golven. Nu was ik met het board aan het spelen toen ik in het water aan de praat raakte met een Australische man die aan het oefenen was om te surfen. Het ging bij hem niet helemaal goed en op een gegeven moment besloten we om te ruilen. Ik kreeg zijn surfbord en hij mijn bodyboard. Het bord was heel grof en mijn knieën deden nog behoorlijk zeer dus had hij zijn wetsuit ook aan mijn gegeven haha. Na een tijdje was hij uit het water gegaan en later heb ik zijn bord en kleren teruggebracht. Echt aardig van die man. Ja leuke tijd in het kleine hippie dorpje.
Eenmaal terug in Surfers Paradise hebben we onze spullen afgezet bij mij thuis en zijn we Irene gaan halen. Irene was al een dag eerder van Sydney naar de Gold Coast gevlogen zodat ook zij bij mijn verjaardag kon zijn en mijn familie kon ontmoeten. Ik kan me niet direct herinneren wat we die avond hadden gedaan. Ik weet wel dat Sandra zichzelf dat weekend niet zo lekker voelde. We hadden samen wat boodschappen gedaan en het huis alvast versierd. Zaterdag was ik echt jarig - 23 it is - Sandra, ik een Irene hadden afgesproken om naar het Wet 'n Wild park te gaan. Papa naar ons er afgezet en later die dag hebben we de bus teruggepakt. In het park was een hele gave glijbaan met een vrije val! Man o man wat was dat kikken. Voor het in de rij mocht gaan staan werd je gewogen. Want na de vrije val maak je een looping over de kop en als je te zwaar bent haal je dat niet. Uiteraard konden wij gewoon doorlopen. Na het park was het tijd om wat te eten en in de avond hadden we een stapavond gepland in Surfers met nog een aantal andere au pairs. We hadden via de fb groep nog redelijk wat mensen mee kunnen krijgen waardoor we gebruik konden maken van een speciaal pakket. Papa en Ingrid hadden speciaal voor ons een limousine geregeld om ons rond te rijden. Dit was echt tof. We kregen ook een aantal mini champagnes mee, maar een viel er al direct om door mij, whoops. We hebben een leuke avond gehad en Sidney is ons heel lief komen ophalen. Irene hielt net als ik haar hart vast door Sidney zijn idiote rijstijl. We zijn heelhuids aangenomen om vervolgens lekker te gaan slapen. De volgende ochtend ben ik optijd opgestaan om nog een cake te bakken en te helpen met de voorbereidingen voor het familiefeest bij ons: swimming pool partyyy met bbq. Het was een gezellige dag en naast een feest was het ook een afgescheid. We hebben lekker gezwommen en gegeten. Op een gegeven moment werd ik voor het blok gezet om een speech te geven maar dat kon ik op dat moment echt niet. Ik wist niet wat ik moest zeggen en papa zat er een beetje doorheen grapjes te maken waar ik zenuwachtig werd en een beetje niet zo netjes uitviel. Whoops, beetje het moment verpest waarbij ik iedereen kon bedanken.Toch nog wat traantjes gelaten en toen nog even met Irene naar de Q1 building gegaan voor wat mooie foto's. Sandra was bij de familie achter gebleven. De volgende ochtend heeft Sandra het rustig aangedaan en ben ik met Irene nog naar Movie World gegaan. We zijn in enkele attracties geweest en hebben foto's gemaakt met een aantal animatie figuren. Toen het einde van de middag was aangebroken moesten we richting de bus. Via Southport is Irene naar het vliegveld gegaan en ik terug naar papa. Dit was het moment dat onze wegen werden gescheiden. Irene ging terug naar Sydney en ik vloog twee weken daarna naar Nederland. Ik heb echt een super tijd met deze meid gehad en ben erg blij dat ik haar heb leren kennen. We hebben super veel leuke herinneringen samen. Kort na de Gold Coast heb ik mijn spullen weer ingepakt en hebben Sandra en ik onze reis vervolgd naar Noosa. We hadden buskaartjes vanaf Brisbane gekocht omdat we met Ingrid in de ochtend mee zouden rijden naar haar werk - wat in Brisbane was. Echter was ze ziek waardoor we de trein naar Brisbane hadden genomen. Achteraf hadden we het hele stuk met de trein kunnen doen. In noosa werden we op het station opgehaald door iemand van het hostel. Bij de bushalte zat er nog een Nederlandse jongen tegen ons aan te lullen die bij een ander hostel werkte, hij deed ons erg aan Dave denken. Eenmaal bij het hostel hadden we helaas niet dezelfde kamer omdat ik last minute bedacht had om met Sandra mee te gaan. Dit was een van de luxte hostels die ik had gezien. Lekker zwembadje, mooie, schone kamer, eigen klusje,airco, gratis ontbijt,gratis Internet etc. De omgeving was ook erg mooi,weer hebben er heerlijk door de bergen en aan het strand gewandeld. Op een gegeven moment kwamen we bij een naakt strand uit waar maar liefst een iemand aan het zwemmen was. Sandra en ik besloten een stukje verder met zwemkleding te gaan zwemmen. Niet veel later kwam er een grote donkere wolk onze richting uit, enkele minuten later begon het te onweren en zijn wij snel het water uitgerend en gaan schuilen. De laatste avond hebben we afgesloten in een erg duur restaurant met verschillende gangen. Naast het restaurant speelde een man de didgeridoo, van hem heb ik een cd gekocht als herinnering. Na heerlijk te hebben gegeten zijn we teruggekeerd naar het hostel. Sandra moest al vroeg op omdat ze naar Fraser Islands ging. Het afscheid in de ochtend viel best zwaar omdat we niet wisten wanneer we elkaar weer zouden zien. Weer goede vriendin die ik achter me moest laten. Ik ben die middag naar de bushalte gelopen om mijn bus die naar het treinststion ging te halen. Mijn volgende be stemming was Brisbane waar ik Lynn en Clyde - de ouders van Stacey - ging opzoeken voor een weekend. Zij hebben mijn naar een rainforest genomen waar we heerlijk hebben gewandeld en bij een huisje hebben geluncht. Ook heb ik heerlijk in hun tuin kunnen zwemmen en hebben we met zn drieën naar Stacey haar jonge zang carrière op dvd gekeken, ze was echt erg goed. Je kunt het vergelijken met kinderen voor kinderen. In het totaal heb ik er twee nachten geslapen. Er was weer goed voor me gezorgd! Wat is iedereen in Australië toch goed voor me geweest! Aan het einde van de middag zijn Willem en Marty (broer van mijn opa Piet) me op komen halen bij Lynn en Clyde. We hebben de laatste foto genomen en zijn vertrokken. Ik heb wat bij Willem en Marty gedronken en ook Nellie (opa zijn zus) was langs gekomen. Het was fijn om ook hen nog last minute te hebben gezien voordat ik naar het volgende adres reed. Nu was het tijd om Hallo en gedag te zeggen tegen Kasey en Nina - mijn school vriendinnen toen ik in Australië naar school ging.Kasey heeft inmiddels een vriend en een zoontje van 1.5jaar. Voor haar was er dus veel veranderd. 'S avonds bleef ik bij Nina slapen. Op de terugweg hadden we nog trek en zijn we mijn laatste pizza gaan eten - jamjam! In de ochtend had ik weer het geluk dat Willem mij terug naar de Gold Coast wilde rijden, mijn tijd in Australië zat er nu echt bijna op. Papa was in die week in the middle of nowhere waardoor ik veel tijd met Ingrid en Natasha heb doorgebracht. Een keer ben ik nog met Ingrid en Sidney samen sushi gaan eten. Want net als mama en ik is ook Sidney hier een enorme fan van. Met Natasha ben ik nog een aantal keer uitgeweest in Surfers Paradise - Sin City was onze favoriete club. Op de laatste dag heeft zij mij een prachtig persoonlijk cadeau gegeven: een scrapbook met een samenvatting van mijn avontuur in Australië met alle highlights en een prachtig armbandje met een bedeltje van Australië daaraan. Dat armbandje wordt mijn reis armbandje aangezien er nog veel meer bedeltjes aankunnen. 's Ochtends heb ik haar uitgezwaaid bij de bushalte omdat ze naar het ziekenhuis moest vervolgens ben ik terug naar huis gefietst. Ik heb er voor gezorgd dat al mijn spullen weer waren ingepakt en dit keer was het een echt drama. Ik heb zeker 20kg aan spullen weg gedaan in de tijd dat ik in Australië zat. Zoveel kleding moest plaatst maken voor souvenirs of nieuwe jurkjes. Al mijn kleding en schoenen die niet mee konden heb ik gedoneerd aan het rode kruis. De laatste middag met papa heb ik doorgebracht met een kopje koffie in het winkelcentrum
Op 21 november was het tijd om weer terug naar Nederland te gaan. Als ik geen retourticket had dan was ik waarschijnlijk nog naar Nieuw - Zeeland gegaan om vervolgens nog drie maanden naar Australië terug te keren of om naar Thailand of Bali te gaan. Echter is het zo niet gegaan en ben ik netjes via Taiwan terug naar Nederland gekeerd. Op het Internationale vliegveld van Brisbane werd voor de eerste keer mijn handbagage gecontroleerd waardoor ik nog zo'n 6 kilo uit mijn bagage heb moeten halen#drama. Na enkele keren heen en weer te hebben gelopen mocht ik doorlopen en kon ik direct boarden. De laatste knuffels waren gegeven en dit ongelofelijke avontuur met ontiegelijk veel herinneringen zat erop. Wat kijk ik met een bigsmile terug op deze onvergetelijke tijd! Ik zou het zo weer doen.
Hopelijk heeft iedereen kunnen genieten van mijn vele reisverhalen.
Lots of Love Marcella - and remember: live your life to the fullest!!
De laatste twee maanden in Australie gingen zo snel dat ik totaal geen tijd heb gehad om ook nog maar iets te noteren. Toch wil ik graag nog een einde schrijven, zodat mijn verslag van het jaar compleet blijft om later als herinnering terug te lezen. Gelukkig heb ik mijn Facebook-page om terug te kijken naar mijn gebeurtenissen, om mij te helpen dit verslag te schrijven.
Ik zag dat ik de vorige keer had geschreven dat ik na het weekend in Adelaide direct door was gevlogen naar Melbourne. Echter was ik helemaal vergeten te vertellen dat ik maandag 1 en dinsdag 2 oktober nog een dag en nacht naar Kangaroo Island was geweest. Op mijn Facebook bij de mooie foto's had ik het volgende (in het Engels) geschreven over deze ervaring:
"Time to go to Kangaroo island. At 5.00am my alarm of my phone went off. As I was sleeping in a bunk bed and my phone was on the floor charging I got up immediately to turn my alarm off as I didn't want to wake up my roommate. I made some toast and at 6am I went outside. It wasn't until 6.20 when my bus arrived to bring me to the Ferry. It took about two hours to get to the ferry. Onceon the ferry I got a bit worried as I only saw 'old' people. Finding a seat was difficult. But I ended up with some women that worked in the Adelaide hospital who were really kind! At 10am we arrived at Kangaroo island. The weather was horrible. Grey sky and rain. Apparently the peak season starts in November when it's getting warmer. We were welcomed by our tour guide Kate. A very enthusiastic person who can tell a story very well. She keeps your attention. I was a little disappointed by the people who were in the bus. Just 6 people. 2 parents with their child from Vietnam who didn't speak English and a French young couple - who were really nice, but together - me, I was travelling alone and felt a bit left out at the beginning. I think the island could have looked more attractive if the weather wouldn't be this shity. We drove around - saw a sheep farm, wild seals and an Eucalyptus distillery - before we headed to our accommodation. Around 3.30 we had our free time for the rest of the day. This would have been great if you were with a lot of people where you can interact with - and if the weather is nice. I did go mountain biking by myself but got terribly lost- but later that day my day got a bit better as there were three German girls staying at the same place as us. I got invited to play a drinking game with them, so the day ended pretty good! The next morning I thought by myself I should look at the positive side of this trip. It might not have gone the way I expected it would go, but that doesn't mean I can't have a good time. That day (1st of October) I saw a lot of great things on the Island: wild kangaroos, wild koalas and more wild seals. We went to the Remarkable Rocks which was beautiful and afterwards to the Admirals Arch. This was impressive. There was a really strong wind - I couldn't even walk straight - and it rained a little. The waves were huge and it was awesome seeing them reach the rocks. In the waves you could see the seals swimming and jumping out of the water. The landscape was just breath taking and I got so close to the wild seals. I think that was my highlight of the island. Later that day we went sand boarding at the Little Sahara, a lot of fun! At 7.30pm the ferry will go back to Adelaide and around 10.30pm I'll be back at my hostel and tomorrow Melbourne! - what a good life I'm living -"
Na Kangaroo Island heb ik mijn reis vervolgt naar Melbourne wat je in mijn vorige verslag hebt kunnen lezen.
Na Melbourne vloog ik richting Tasmania waar ik verbleef van vrijdag 5 tot zaterdag 12 oktober. Ik kijk hier met een warm hart op terug. Gerald en Heather (de ouders van Micheal) hebben me een wéék lang rondgereden. Wat een lieve mensen, gewoon heel Micheal en Stacey hun familie voelt als mijn familie en niets minder. Ik werd op het vliegveld in Launceston door Gerald met de auto opgehaald. Zij zelf wonen in Devonport - in het noorden van Tasmania - hier is ook een vliegveld maar die vlucht kostte een stuk duurder. Gerald was zo aardig om voor te stellen om mij op te halen, wat 100km heen en 100km terug was - op de terugweg naar Devonport reden we langs verschillende mooie dingen, toch kon ik maar nauwelijks mijn ogen openhouden omdat ik zo moe was. Gerald heeft dit later nog eens thuis gezegd, waardoor ik het gevoel kreeg dat ik toch echt niet meer in slaap moest vallen in de auto. Dat kon ik me wel voorstellen aangezien hij graag dingen aan mij wilde laten zien, toch hoopte ik ook op zijn begrip dat reizen erg vermoeiend is. Toen ik bij hun thuis aankwam werd ik door Heather verwelkomt. Ik sliep in Micheal zijn oude kamer boven en had ook mijn eigen badkamer. Verder had Heather een overvloed aan glutenvrije en lactosevrije producten gehaald, wat een engel. De exacte volgorde van gebeurtenissen kan ik niet meer helemaal navertellen. Wel kan ik zeggen dat ik een top tijd met deze twee mensen eind 60 jaren heb gehad. Ze hebben mij heel Tasmania laten zien van het bovenste puntje tot onderaan - het zuiden - Hobart. Van 'The Nut' tot Elle's Hill Spreyton, Bells parade lake, Latrobe en de Chocolate Factory. Mijn highlight van Tasmania was Cradle Mountain. Dit was wat ik er op dat moment over schreef: "Day 17: this is definitely my highlight at the moment. At 10am me and Gerald drove towards Cradle Mountain. There are only 32 days in a year that it's dry up there, so my fingers were crossed. It was 81km from Devonport but because it's not a straight road it took about 1.5/2hours to get there. The landscape was so different from what I've seen before. It looked a bit spooky at some places because of the white trees without leaves. I saw a wild potoroo wallaby, wombat and an echidna. It was amazing. Once at the lake / Cradle mountain the view was just stunning! It was pretty cold but no rain while we were outside. Once on our way back home it started raining#luckyus— bij Dove Lake Circuit, Cradle Mountain". Het was mogelijk om rond het meer te lopen, echter is Gerald op leeftijd en snel buiten adem waardoor ik vanzelfsprekend niet aan hem heb gevraagd om een rondje te gaan lopen. Maar het landschap daar, een woord: wauw! Stel dat jij dit leest en nog ooit naar Tasmania wilt gaan, dan moet je hier zeker een bezoekje aan gaan brengen. Wat ook een vrij goed systeem is daar, is dat je moet noteren dat je gaat wandelen in de bergen - bij de ingang - je schrijf je volledige naam, land van afkomst en je telefoonnummer op. Vervolgens moet je een handtekening zetten als je terug bent zodat ze kunnen nagaan of er mensen zijn die niet zijn teruggekeerd - waar mogelijk iets mee zou zijn kunnen gebeurd -.
"Day 18: on the road with Gerald to Devils Gullet State Reserve, located in one of Tasmania's 'United Nations-recognised' World Heritage Areas. And after that we visited '41 degrees south' where they 'farmed' fish. We had a look around and while feeding the salmon I got 'attacked' by a goose. Nice day again— bij Devils Gullet State Reserve."
"Day 19: Windy?!! Naah— bijCape Tourville" op 9 oktober. Cape Tourville was erg mooi. Ik was hier samen met Heather en Gerald. Er stond een behoorlijke harde wind waardoor ik een leuke foto heb kunnen maken waar mijn haren rechtovereind stonden. Helaas was het seizoen niet voor walvissen, anders hadden we er walvissen kunnen spotten. Weer een heerlijk dagje uit kunnen waaien.
Op 9 oktober was ons avontuur naar beneden begonnen. Eerst nog even op bezoek bij Jacqui (zus van Micheal) haar man en kinderen. Vervolgens konden we onze tocht voortzetten. We hadden in Campbell town gegeten. We hebben overnacht bij een plaatsje dat Bicheno heette. 's Avonds hebben we heerlijk bij het water gegeten met oesters en biefstuk. Ook hadden we een soort van bingo spel gespeeld waar ik maar liefst een dollar mee had gewonnen. We hadden erg veel plezier gehad samen.
In de ochtend zijn we naar Swansea gereden, een mooie plek aan het water. Omdat ik van veel vrienden in Australië jaloersmakende foto's zag aan het strand in het water dacht ik: dat kan ik ook. Echter was het in Tasmania niet zo warm als in Sydney of Brisbane. Nee hier was het 14 graden met een water temperatuur van 12. Toch ging ik er met mijn bikini in. Ik vroeg aan Gerald en Heather om direct wat foto's te maken, want ik wist dat ik niet heel lang in het water zou kunnen blijven. De mensen die voorbij liepen met hun hond in dikke jassen met dassen konden wel om mij lachen. Toch heb ik er een paar mooie foto's kunnen krijgen. Na het zwemmen in de zee zijn we doorgereden naar de broer van Heather in Cranbrook. Hij heeft met zijn vrouw en kinderen een hele mooie grote boerderij met land - héééél veel land. De dochter van Heather haar broer pakte de auto om ons het land te laten zien. Heather en ik mochten achter in de auto staan. Wat was dit 'exciting!'. Heather was er ook weer helemaal van aan het genieten omdat ze zich weer kind voelde. Het was een mooi ritje, maar niet veel later vervolgde we onze rit verder richting Hobart. Heather was trouwens de zevende generatie die in Cranbrook van hun familie was opgegroeid. Er was zelfs een berg naar hun familie genoemd: Amos Mountain! Andere kernwoorden die ik nog in mijn mobiel had genoteerd waren: The Hazard Mountains, Coles Bay, Friendly beaches, Redbill beach - bicheno, Spiky bridge, Triabunna, Howrah, Bellerive en Sandy Bay.
Onderweg naar Hobart kwamen we ook nog langs Richmond waar we naar een gevangenis waren geweest uit 1837: http://www.richmondgaol.com.au/. Het was erg indrukwekkend en de redenen waarom mensen daar gevangen zaten sloegen echt nergens op: verdacht van het stelen van een T-shirt, dronken naar de kerk gaan etc. Naast de gevangenis zijn we ook gestopt bij de oudste brug van Australië: Richmond Bridge. De brug was gebouwd over een periode van 17 maanden en was geopend in april 1825. Nu staat de brug sinds 2005 op de "National Heritage list". Eenmaal in Hobart verbleven we in een leuke appartement: Apartments at Woolmers @ Sandy Bay rd. in de wijk Sandy Bay. We hebben de stad bezocht en de pier in Elizabeth street. In de avond gingen we heerlijk uiteten en na het eten eindigde we in een kroeg waar we 'pool' hebben gespeeld. Zo leuk met de twee lieve 'oudjes'. De laatste avond heb ik getrakteerd, want dat hadden ze echt verdiend. Wat zou ik ze graag nog een keer een dikke knuffel willen geven, de schatten. Eenmaal bij het vliegveld schreef ik op Facebook : "Day 22: time to leave Tasmania. I've been so Lucky with these two beautiful people Gerald and Heather who showed me this magnificant Island. Tasmania is absolutely beautiful and I've had a really good time. Feeling blessed. - Bij Hobart Domestic Airport". Op het vliegveld (zaterdag 12 oktober) wachtte we samen tot ik naar het vliegtuig moest. Adem in, adem uit en niet huilen. Ik ging nog even snel naar de wc terwijl Gerald voor mij op een plattegrond tekende waar we allemaal hadden gereden. Liep ik toch de mannen wc in, ik liep naar het toilet tot een man zo kuchte, als in 'wat doe jij hier?' whoops, haha. Het voelde ook niet raar om daar naar binnen te lopen omdat je in Australië heel veel Uniseks toiletten hebt. Toch kwam het moment steeds dichterbij, ik zie ze nog staan, zwaaiend naar mij terwijl ik richting de trap naar het vliegtuig liep. Het was echt het einde, niet wetende wanneer ik hen weer zal zien.
Na ongeveer een 1 uur en 45 minuten was ik weer terug in Sydney. In het weekend zou ik bij Sandra blijven slapen. Nadat ik mijn zware rugzak weer had gevonden kon ik richting de trein om naar de stad te gaan. Maar de treinen reden weer niet, dus kon ik mooi met de bus naar de stad - gratis -. Nu kwam de uitdaging, bergop met zo'n 17kg achter op mijn rug. Goddammit. Op een gegeven moment dacht ik echt, dit slaat nergens op. Normaliter loop je binnen 10 - 15 minuten naar boven maar nu ging het gewoon echt lastig, en wat was het warm! Daarom besloot ik op een gegeven moment een taxi te pakken. Zat ik in de taxi, hoefde hij maar twee keer gas te geven en ik was al boven bij het adres. In gedachten was het veel verder, maar dit was niet het geval. Hoppakee, hij weer 6$ verdiend voor 15 seconde in de taxi, jeej! Ach, ik was boven en kon nu weer gezellig met Sandra zijn. Ik had kaartjes voor mijn favoriete club Pacha gekocht. Echter dacht ik dat Sandra deze al op haar werk had uitgeprint. Dit was niet het geval waardoor we op zaterdag om 5 voor 6 's avonds nog naar een plek moesten zoeken waar we konden printen. Dit leek onmogelijk te zijn. Gelukkig was een jongen bij de Vodafone winkel zo aardig om via zijn account onze kaartjes te printen. We kochten nog een fles wijn en gingen het eten bereiden. Na bij te hebben gekletst en om te hebben gekleed besloten we dat het bijna tijd was om te gaan. Sandra leek het leuk om nog een aantal shotjes tequila te nemen. Ach waarom niet dacht ik. Een fles wijn was al op en nu nog de shotjes. Dat was de grootste fout die ik ooit op een stapavond had gemaakt. Het was mijn laatste keer echt stappen in Sydney en ik was de straat nog niet uit of ik kreeg een black-out. Zoveel tequila was echt onverantwoord en dat ga ik echt niet meer doen. Uiteindelijk zijn we de club niet binnen geweest omdat ik zo ziek was. Hoe we thuis zijn gekomen is voor mij ook een raadsel. Sandra vertelde me dat we met een fiets met daaraan een aanhanger/soort tuk-tuk naar huis zijn gebracht voor zo'n 30-35 dollar. Wat jammer was dit toch, ik heb er nog steeds spijt van. Na die avond had ik ook besloten nooit meer zoveel alcohol naar achter te gooien, want dat gaat echt nergens over.
De volgende dag zondag de 14e was ik ook niet heel erg blij toen ik wakker was. Wat aan hang-over en dat terwijl ik met Irene, Danielle en Suzanne (de Nederlandse au pairs) @ Bondi beach had afgesproken. Iets later dan de planning was, had ik mezelf toch zo ver kunnen krijgen om naar het strand te gaan. In het begin kon ik het niet opbrengen om wat te zeggen, maar de zee, de zon en veel water drinken deed me goed. We waren aan de rechterkant van Bondi beach gaan zitten. Het gedeelte waar vooral wordt gesurft doordat er flinken golven waren. Terwijl ik nog alles goed aan het leggen was op het strand, gingen de drie dames het water in. 2 Minuten later toen ik naar het water liep was er iets mis met Danielle. Een golf had met zoveel kracht op haar knie geslagen dat ze een blessure had. Haar knie was opgezwollen en zag er niet goed uit. De lifegards hielpen ons wel, maar ik had het gevoel dat ze ons niet helemaal serieus namen. Ze brachten wat ijs voor haar knie en zeiden dat ze later zouden komen kijken hoe het was. Een halfuur later was er niemand te zien en waren ik en Irene toch gaan vragen of iemand even kon komen en haar eventueel boven naar de straat kon brengen zodat ze naar het ziekenhuis kon worden gebracht. Irene en Danielle mochten met een lifeguard wagentje omhoog maar de lifeguard maakte nog een opmerking van: "I'll see you tomorrow again at the beach". Weer een opmerking waardoor het leek dat ze niet serieus genomen werd. Gelukkig kon Danielle haar host mum haar ophalen en naar het ziekenhuis brengen. Uiteindelijk kreeg ze slecht nieuws, het revalideren zou een aantal weken duren, wat niet in Australië kon aangezien ze moest werken. Dit betekende voor haar het einde van haar tijd in Australië. Irene, ik en Suus hebben de avond tot zonsondergang bij Bondi beach doorgebracht. We waren nog gaan zwemmen bij het zwembad naast het strand: Iceberg. Een soort café, fitnesscentra waar regelmatig beroemde mensen heengaan. We hebben de sunset bekeken en zijn daarna wat gaan eten bij Pontoon - voor de laatste keer. Die nacht bleef ik bij Irene slapen. Gelukkig voelde ik me al veel beter. De volgende ochtend ging zijn naar Port Stephens terwijl ik voor de laatste keer door de stad ging wandelen. Ik hoopte nog naar Paddy's market te kunnen gaan, maar helaas was deze op maandag gesloten. De laatste dingentjes waren verkocht en vervolgens stond ik rond een uur of 5 op het station in Roseville om met Micheal mee terug te rijden naar Lindfield. Na een maand Rory niet te hebben gezien, werd ik weer met hem herenigd.
De hereniging met Rory was helaas niet zoals ik gehoopt had. Julia de nieuwe au pair was gezellig met Rory aan het spelen toen ik binnenkwam. Eerst zag hij Micheal, maar toen ik om het hoekje verscheen kijk hij mij aan alsof hij een spook zag en rende direct terug naar Julia. Auw, dat was even slikken. Natuurlijk begrijpt zo'n klein jongetje er niets van. Eerst ga ik weg na 6 maanden fulltime bij hem te zijn geweest en na een maand kom ik opeens weer om de hoek kijken. Het duurde even voordat hij een beetje bij was gedraaid. Toch zag ik dat hij sowieso was veranderd qua ontwikkeling/karakter. Zijn lach was veranderd, hij kon voort rennen en toonde interesse in tekenen. Julia - een Duits meisje - leek super goed met Rory overweg te kunnen. Je zag direct dat het een goede match voor het gezin was geweest. Toch had ik het er wel een beetje moeilijk mee. Het ene moment ben jij de au pair en de grootste liefde voor Rory en voordat je het weet ben je vervangen. Dat neemt niet weg dat ik zo'n goede tijd bij dit gezin heb gehad, dat dit altijd een fijne herinnering zal blijven. In mijn gedachten blijft het zoals het was toen ik ging, maar bij hen staat het leven ook niet stil. Afgelopen week (nu 18 januari) heb ik te horen gekregen dat ze zelfs hun derde au pair al hebben aangenomen. Sarah uit Frankrijk. Toch wel leuk voor Rory, om hier later op terug te kijken: zoveel leuke meiden uit verschillende landen die om hem hebben gegeven. Een mooi vakantie adres. Voordat ik ging reizen had ik ook nog een brief aan Rory geschreven voor als hij ouder is, en iedereen die hem in de familie had gelezen stuurde mij berichten wat een mooie tekst het was. Ik hielp met het avond eten maken en zette mijn spullen in de gastkamer. Dat was ook wel even wennen - nu sliep Julia in het huisje waar ik eerst sliep en was ik terug in de kamer waar ik ook mijn eerste nacht had doorgebracht toen ik net begon als au pair -. Om 9 uur 's avonds kwam Stacey pas thuis van werk, zij was naar Melbourne geweest die dag. Het was pas de volgende dag dat we een beetje konden bijkletsen.
Die dinsdag 15 oktober heb ik met Julia doorgebracht. Samen zorgde we voor Rory en kletsten een beetje. We zijn naar het Lane Cove Nationalpark geweest waar we met Rory in de speeltuin hebben gespeeld. De laatste foto's van mij en Rory zijn daar genomen terwijl hij weer leek te genieten van mijn aandacht. Wat een lief, schattig ventje. Ik ben zo benieuwd hoe hij er later uitziet en wat hij bereikt in zijn leven, daarnaast verwacht ik dat Stacey en Micheal dit jaar ook nog wel zwanger zullen raken van een tweede kindje. Die avond kookte ik mijn Nederlandse gerecht: wortelstamp met gehaktballen nogmaals voor hen. Een mooie afsluiter van de dag want de volgende ochtend moest ik naar de trein (super vroeg in de ochtend) omdat mijn vader officieel een Australiër zou worden.
Wat was ik blij dat Julia mij rond een uur of half 5, 5 uur in de ochtend naar het treinstation wilde brengen met mijn spullen. Ik nam immers al wat bagage mee terug naar de Gold Coast. Omdat er een wijziging was geweest moet ik naar het internationale vliegveld en daardoor moest ik er ook 2 uur eerder zijn dan de normale 30 minuten. En jeetje, wat was er een flauwe regeling: ondanks dat ik door de duty-free shops liep was het niet toegestaan om wat te kopen omdat ik 'domestic' vloog. Op het vliegveld aangekomen at the Gold Coast haalde Ingrid mij met de honden op. Het was weer leuk om haar te zien. We zette de honden thuis af met mijn spullen en sprongen daarna direct de auto weer in. We gingen papa ophalen bij Brisbane Airport om vervolgens ons thuis klaar te maken voor de belangrijke ceremonie. Papa was heel erg blij dat ik er bij kon zijn en ikzelf ook. De dag dat mijn Nederlandse vader na meer dan 10 jaar in Australië te hebben gewoond ook officieel een Australiër werd. Wat had ik graag gewild dat ik dat die dag ook kon worden. Niets is beter en fijner dan twee nationaliteiten te hebben (lijkt mij). Het zou het in ieder geval makkelijk maken om mijn familie in Australië te bezoeken. Er werd een speech gehouden en foto's gemaakt. Sidney kon helaas niet bij de daadwerkelijke ceremonie zijn i.v.m. werk, toch is hij op het einde nog even gekomen. Samen met hem reed ik nog naar het winkelcentrum want hij moest naar de kamer. Daarna zijn we terug naar huis gereden en hebben toen bij Robyn en Robert thuis gegeten en champagne gedronken. Het was een gezellige dag dat goed is gevierd. De volgende dag vloog ik echter weer terug naar Sydney. Want ik zou pas in het weekend officieel terugkeren @ the Gold Coast.
Eenmaal terug in Sydney bleef ik bij Irene slapen - 17 oktober - de dag zag er vreemd uit. Dit kwam doordat er een bosbrand was in de omgeving. De lucht was daardoor heel apart, er hing een grote gekleurde wolk over de hele stad met daardoor te zien een vuurrode zon. Samen waren Irene en ik nog een keer naar Paddy's market gegaan. In de avond was ik wat gaan drinken met Jessica en Daniela die ik had ontmoet tijdens het reizen. Ik had een heerlijke cocktail gedronken bij de Darling Harbour in het Hardrock Café. Na aan drankje keerde ik terug naar Irene want in de ochtend gingen we gedag zeggen tegen Daniëlle.
"Day 28 - 18th of October: what a day. Waking up early in the morning at Irene her place to say goodbye to Daniëlle in Bondi junction, not long after that I caught the train and bus back to Lindfield. Julia, Rory's new au pair, and I said we would visit Luna Park. The idea was great, but waiting for a bus for over an hour wasn't that fun. Eventually the bus never came, but some construction workers saw that we've been waiting for a while. So one of them offered us a lift to Chatswood! Jeej. It wasn't the first time I got into a car with a stranger. Luckily he did drop us off at the train station in Chatswood and not somewhere else. We went to Milson Point where the Luna Park was, but it was a little boring. So we decided to walk over the Harbour Bridge to the city. We've walked for hours, had dinner in the city and ended up having a drink (as early as 8 o'clock) at Kings cross before heading back home with the train. What a spontaneous, long, unplanned day that was".
Vandaag 16 maart, toch maar weer een stukje verder schrijven. Nu ik mijn verhaal lees, weet ik weer waarom het zo belangrijk is dat ik mijn verhaal afmaak. Ik lees het namelijk met veel plezier terug en zie de gebeurtenis direct weer voor me.
Zaterdag 19 oktober ging ik met Stacey en Micheal uiteten bij een prachtig restaurant waar ik al eerder heen had moeten gaan: Café Sydney - http://www.cafesydney.com - Met uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera house. Wat een mooie afsluiting met deze twee prachtige mensen. Na het etentje zijn we naar huis gereden en ben ik vervolgens met Julia, Suzanne en Irene nog naar een classy club Establishment gegaan. Julia dronk niet waardoor we de auto konden lenen naar het treinstation, daarnaast had ik de treinkaartjes van Stacey en Micheal kunnen lenen zodat we ook nog gratis naar de trein konden gaan. Dit was echt de allerlaatste avond in Sydney.
De volgende dag was het zo ver, de laatste dingen in pakken, 'gezinsfoto' maken en afscheid nemen. Ik zie Stacey nog met Rory in haar armen bij de deur staan, tranen in de ogen, zwaaiend naar mij. Micheal bracht me naar het vliegveld want met z'n alle gaan had vrij weinig nut. Het was zo zwaar. In de auto werd nog bittersweet symphony gedraaid van The Verve. Ik zag Sydney voor de (voorlopige) laatste keer. Probeerde nog zo veel mogelijk op te nemen, maar het moment was dan toch echt daar. Micheal haalde mijn koffers uit de auto. De tranen sprongen weer in mijn ogen en ik omhelsde hem voor de laatste keer. Ook hij begon een brok in zijn keel te krijgen. Daar ging ik. 20 oktober was het échte einde van mijn Au Pair avontuur. Ik pakte een karretje en reed deze naar binnen. Je moest gewoon enkele dollars voor het karretje betalen, die ik uiteindelijk helemaal niet nodig leek te hebben. De incheck balie ging bijna open, maar ik kon gewoon niet stoppen met huilen op het vliegveld. Wat een vreselijk gevoel, afscheid nemen van mensen die veel voor je hebben betekent, wetende dat het nooit meer hetzelfde zal zijn als dat het was.
Eenmaal terug @ the Gold Coast waren papa en Ingrid er niet, zij waren namelijk een lang weekend naar Melbourne. Daarom hadden Robyn en Robert mij opgehaald en thuis afgezet. Die week heb ik nog verschillende leuke, nieuwe au pairs leren kennen bij mij in de buurt. Daar was ik wel blij om, omdat ik zo nog leuke dagen en stapavonden had meegemaakt. Ook had ik nog een jaarpasje gekocht voor Wet 'n Wild, Movie World, Sea World en de Q1. Op 24 oktober had ik mijn aller eerste surfles en papa was mee geweest om er foto's van te maken. Het was wel erg zwaar, maar zo enorm leuk dat het niet bij die ene les is gebleven. 's Avonds was ik alleen naar een strand-bioscoop geweest in Surfers waar Fast and the Furious deel 1 werd gedraaid met Paul Walker. Verder had ik nog kaartjes gekocht voor een Pub Crawl van Wicked. Hiermee hebben ik en Janine (Au Pair België) een aantal keer veel plezier meegehad. De Tuesday Sin City - Ladiesnight met Natasha mogen ook nooit worden vergeten. Wat heb ik een mooie tijd gehad met die Australische meid. 31 oktober was mijn allereerste Halloween wat ook een succes was. Lekker verkleden en mezelf schminken als een skelet. Ik ging met allemaal meiden die ik eigenlijk nog niet kende, gelukkig een geslaagd avondje. Wel vond ik het spannend om terug naar huis te fietsen, aangezien je echt niet mag drinken wanneer je fietst. In Nederland had ik dit nog nooit gehoord. Later had ik dit een keer gevraagd aan een politie agent maar die deed er ook best nonchalant over, zolang je maar geen brokken maakt.
Op 7 november was het tijd om weer op avontuur te gaan met Sandra. We hadden afgesproken om elkaar bij Byron Bay te meeten. Ik had daarvoor de Greyh bus genomen. Binnen no time was ik in Byron Bay waar ik Sandra zag bij het hostel. We hebben de spullen in de kamer gelegd en zijn vervolgens een rondje gaan lopen. We zouden een kamer krijgen met alleen meiden, echter was de kamer bezet en moesten wij in een 'mix dorm' van 8 mensen. Opzich geen probleem maar daarvoor hadden we te veel betaald. Als compensatie kregen we dag erna een prive kamer met allebei een eigen tweepersoonsbed, echt ideaal. Ik heb wat gekke/leuke dingen meegemaakt in Byron Bay. Zo was er een avond dat we bij een bar wat gingen eten en drinken. Volgens mij heette het de crazy monkeys, s avonds wereden van de eettafels danstafels gemaakt en er was een contest. Een bikinicontest. Als je mee deed door in je bikini te dansen, playbacken of net wat je wilde kon je 500 dollar winnen. Best veel geld voor een reiziger. Toen er aan mij werd gevraagd om in te schrijven was er nog geen man in de kroeg, echter toen de contest begon stond de kroeg stampends vol. Pfff, nadat de eerste twee meiden waren geweest had ik enorme spijt dat ik me had in geschreven. Het leek namelijk meer op een strip show. En toen opeens was ik aan de beurd met mijn liedje barbie. Naja 1 woord: disaster. Toen het voorbij was zei ik tegen Sandra dat ik direct wilde gaan. Het was ondertussen ook al redelijk laat en ik moest om 5 uur opstaan, want ja hoor....... Ik ging skydiven met zonsopgang als verjaardagscadeau voor mezelf. Dit stond echt op mijn to-do list!!! Wat was dit spannend zeg! Je moest ook een formulier ondertekenen dat ik me ervan bewust was dat het een dodelijke afloop kon hebben en zij niet verantwoordelijk zijn voor de mogelijke gevolgen! Daar kreeg ik nig meer kriebels van! Eenmaal op de locatie nog een extra verzekering afgesloten en toen gewacht op mijn beurt. Je kreeg een speciale broek aan en toen was ik klaar om te gaan. We stapte met een man of 6 + de begeleiding het kleine vliegtuigje in. Ik kon niet geloven dat ik echt op het punt stond om een vliegtuig uit te springen. Eenmaal 14 000 ft in de lucht was ik aan de beurt, adem in adem uit een gillen maar!!!!!!! O mijn God, zeker het tofste wat ik ooit heb gedaan! Ik ben blij dat ik voor de foto's en dvd extra heb betaald. Eenmaal terug in het hostel heb ik mijn spullen ingepakt en zijn Sandra en ik nog een wandeling gaan maken om vervolgens terug met de bus richting de Gold Coast te gaan. Ooh wat trouwens ook nog een grappige ervaring is geweest. We waren naar bet strand geweest Byron Bay en ik had een bodyboard meegenomen, ik ben namelijk helemaal fan van golven. Nu was ik met het board aan het spelen toen ik in het water aan de praat raakte met een Australische man die aan het oefenen was om te surfen. Het ging bij hem niet helemaal goed en op een gegeven moment besloten we om te ruilen. Ik kreeg zijn surfbord en hij mijn bodyboard. Het bord was heel grof en mijn knieën deden nog behoorlijk zeer dus had hij zijn wetsuit ook aan mijn gegeven haha. Na een tijdje was hij uit het water gegaan en later heb ik zijn bord en kleren teruggebracht. Echt aardig van die man. Ja leuke tijd in het kleine hippie dorpje.
Eenmaal terug in Surfers Paradise hebben we onze spullen afgezet bij mij thuis en zijn we Irene gaan halen. Irene was al een dag eerder van Sydney naar de Gold Coast gevlogen zodat ook zij bij mijn verjaardag kon zijn en mijn familie kon ontmoeten. Ik kan me niet direct herinneren wat we die avond hadden gedaan. Ik weet wel dat Sandra zichzelf dat weekend niet zo lekker voelde. We hadden samen wat boodschappen gedaan en het huis alvast versierd. Zaterdag was ik echt jarig - 23 it is - Sandra, ik een Irene hadden afgesproken om naar het Wet 'n Wild park te gaan. Papa naar ons er afgezet en later die dag hebben we de bus teruggepakt. In het park was een hele gave glijbaan met een vrije val! Man o man wat was dat kikken. Voor het in de rij mocht gaan staan werd je gewogen. Want na de vrije val maak je een looping over de kop en als je te zwaar bent haal je dat niet. Uiteraard konden wij gewoon doorlopen. Na het park was het tijd om wat te eten en in de avond hadden we een stapavond gepland in Surfers met nog een aantal andere au pairs. We hadden via de fb groep nog redelijk wat mensen mee kunnen krijgen waardoor we gebruik konden maken van een speciaal pakket. Papa en Ingrid hadden speciaal voor ons een limousine geregeld om ons rond te rijden. Dit was echt tof. We kregen ook een aantal mini champagnes mee, maar een viel er al direct om door mij, whoops. We hebben een leuke avond gehad en Sidney is ons heel lief komen ophalen. Irene hielt net als ik haar hart vast door Sidney zijn idiote rijstijl. We zijn heelhuids aangenomen om vervolgens lekker te gaan slapen. De volgende ochtend ben ik optijd opgestaan om nog een cake te bakken en te helpen met de voorbereidingen voor het familiefeest bij ons: swimming pool partyyy met bbq. Het was een gezellige dag en naast een feest was het ook een afgescheid. We hebben lekker gezwommen en gegeten. Op een gegeven moment werd ik voor het blok gezet om een speech te geven maar dat kon ik op dat moment echt niet. Ik wist niet wat ik moest zeggen en papa zat er een beetje doorheen grapjes te maken waar ik zenuwachtig werd en een beetje niet zo netjes uitviel. Whoops, beetje het moment verpest waarbij ik iedereen kon bedanken.Toch nog wat traantjes gelaten en toen nog even met Irene naar de Q1 building gegaan voor wat mooie foto's. Sandra was bij de familie achter gebleven. De volgende ochtend heeft Sandra het rustig aangedaan en ben ik met Irene nog naar Movie World gegaan. We zijn in enkele attracties geweest en hebben foto's gemaakt met een aantal animatie figuren. Toen het einde van de middag was aangebroken moesten we richting de bus. Via Southport is Irene naar het vliegveld gegaan en ik terug naar papa. Dit was het moment dat onze wegen werden gescheiden. Irene ging terug naar Sydney en ik vloog twee weken daarna naar Nederland. Ik heb echt een super tijd met deze meid gehad en ben erg blij dat ik haar heb leren kennen. We hebben super veel leuke herinneringen samen. Kort na de Gold Coast heb ik mijn spullen weer ingepakt en hebben Sandra en ik onze reis vervolgd naar Noosa. We hadden buskaartjes vanaf Brisbane gekocht omdat we met Ingrid in de ochtend mee zouden rijden naar haar werk - wat in Brisbane was. Echter was ze ziek waardoor we de trein naar Brisbane hadden genomen. Achteraf hadden we het hele stuk met de trein kunnen doen. In noosa werden we op het station opgehaald door iemand van het hostel. Bij de bushalte zat er nog een Nederlandse jongen tegen ons aan te lullen die bij een ander hostel werkte, hij deed ons erg aan Dave denken. Eenmaal bij het hostel hadden we helaas niet dezelfde kamer omdat ik last minute bedacht had om met Sandra mee te gaan. Dit was een van de luxte hostels die ik had gezien. Lekker zwembadje, mooie, schone kamer, eigen klusje,airco, gratis ontbijt,gratis Internet etc. De omgeving was ook erg mooi,weer hebben er heerlijk door de bergen en aan het strand gewandeld. Op een gegeven moment kwamen we bij een naakt strand uit waar maar liefst een iemand aan het zwemmen was. Sandra en ik besloten een stukje verder met zwemkleding te gaan zwemmen. Niet veel later kwam er een grote donkere wolk onze richting uit, enkele minuten later begon het te onweren en zijn wij snel het water uitgerend en gaan schuilen. De laatste avond hebben we afgesloten in een erg duur restaurant met verschillende gangen. Naast het restaurant speelde een man de didgeridoo, van hem heb ik een cd gekocht als herinnering. Na heerlijk te hebben gegeten zijn we teruggekeerd naar het hostel. Sandra moest al vroeg op omdat ze naar Fraser Islands ging. Het afscheid in de ochtend viel best zwaar omdat we niet wisten wanneer we elkaar weer zouden zien. Weer goede vriendin die ik achter me moest laten. Ik ben die middag naar de bushalte gelopen om mijn bus die naar het treinststion ging te halen. Mijn volgende be stemming was Brisbane waar ik Lynn en Clyde - de ouders van Stacey - ging opzoeken voor een weekend. Zij hebben mijn naar een rainforest genomen waar we heerlijk hebben gewandeld en bij een huisje hebben geluncht. Ook heb ik heerlijk in hun tuin kunnen zwemmen en hebben we met zn drieën naar Stacey haar jonge zang carrière op dvd gekeken, ze was echt erg goed. Je kunt het vergelijken met kinderen voor kinderen. In het totaal heb ik er twee nachten geslapen. Er was weer goed voor me gezorgd! Wat is iedereen in Australië toch goed voor me geweest! Aan het einde van de middag zijn Willem en Marty (broer van mijn opa Piet) me op komen halen bij Lynn en Clyde. We hebben de laatste foto genomen en zijn vertrokken. Ik heb wat bij Willem en Marty gedronken en ook Nellie (opa zijn zus) was langs gekomen. Het was fijn om ook hen nog last minute te hebben gezien voordat ik naar het volgende adres reed. Nu was het tijd om Hallo en gedag te zeggen tegen Kasey en Nina - mijn school vriendinnen toen ik in Australië naar school ging.Kasey heeft inmiddels een vriend en een zoontje van 1.5jaar. Voor haar was er dus veel veranderd. 'S avonds bleef ik bij Nina slapen. Op de terugweg hadden we nog trek en zijn we mijn laatste pizza gaan eten - jamjam! In de ochtend had ik weer het geluk dat Willem mij terug naar de Gold Coast wilde rijden, mijn tijd in Australië zat er nu echt bijna op. Papa was in die week in the middle of nowhere waardoor ik veel tijd met Ingrid en Natasha heb doorgebracht. Een keer ben ik nog met Ingrid en Sidney samen sushi gaan eten. Want net als mama en ik is ook Sidney hier een enorme fan van. Met Natasha ben ik nog een aantal keer uitgeweest in Surfers Paradise - Sin City was onze favoriete club. Op de laatste dag heeft zij mij een prachtig persoonlijk cadeau gegeven: een scrapbook met een samenvatting van mijn avontuur in Australië met alle highlights en een prachtig armbandje met een bedeltje van Australië daaraan. Dat armbandje wordt mijn reis armbandje aangezien er nog veel meer bedeltjes aankunnen. 's Ochtends heb ik haar uitgezwaaid bij de bushalte omdat ze naar het ziekenhuis moest vervolgens ben ik terug naar huis gefietst. Ik heb er voor gezorgd dat al mijn spullen weer waren ingepakt en dit keer was het een echt drama. Ik heb zeker 20kg aan spullen weg gedaan in de tijd dat ik in Australië zat. Zoveel kleding moest plaatst maken voor souvenirs of nieuwe jurkjes. Al mijn kleding en schoenen die niet mee konden heb ik gedoneerd aan het rode kruis. De laatste middag met papa heb ik doorgebracht met een kopje koffie in het winkelcentrum
Op 21 november was het tijd om weer terug naar Nederland te gaan. Als ik geen retourticket had dan was ik waarschijnlijk nog naar Nieuw - Zeeland gegaan om vervolgens nog drie maanden naar Australië terug te keren of om naar Thailand of Bali te gaan. Echter is het zo niet gegaan en ben ik netjes via Taiwan terug naar Nederland gekeerd. Op het Internationale vliegveld van Brisbane werd voor de eerste keer mijn handbagage gecontroleerd waardoor ik nog zo'n 6 kilo uit mijn bagage heb moeten halen#drama. Na enkele keren heen en weer te hebben gelopen mocht ik doorlopen en kon ik direct boarden. De laatste knuffels waren gegeven en dit ongelofelijke avontuur met ontiegelijk veel herinneringen zat erop. Wat kijk ik met een bigsmile terug op deze onvergetelijke tijd! Ik zou het zo weer doen.
Hopelijk heeft iedereen kunnen genieten van mijn vele reisverhalen.
Lots of Love Marcella - and remember: live your life to the fullest!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
