Playa Lagun, Blue Room, Cabana beach festival
Blijf op de hoogte en volg Marcella
08 Oktober 2014 | Curaçao, Willemstad
Bon nochi (goedenavond),
De dagen vliegen voorbij, we zitten nu alweer in oktober – bijna 6 maanden op Curaçao. Het aftellen is begonnen en dit geeft een dubbel gevoel. Het is heerlijk om van huis te zijn en je te vestigen in een ander land, het heeft wel ‘stress’ gegeven met betrekking tot de benodigde papieren regelen. Toch heb ik dan eindelijk mijn Verklaring van Rechtswege waarmee ik mag werken en me mag inschrijven op Curaçao - achteraf hadden we misschien 6 maanden moeten blijven, want dan hadden we dit allemaal niet hoeven regelen -. Ach, het blijft een leuk- en leerzaam avontuurtje.
Het werken bij Zanzibar bevalt ook nog altijd goed, hier ben ik vooral in de weekenden te vinden. Je merkt ook dat mensen buiten Zanzi (zoals vakantiegangers, stagiaires etc.) je gaan herkennen op andere plekken.
Afgelopen maand is Walter ook drie weken bij ons op bezoek geweest – van 26 augustus tot 13 september -. Ik heb enkele dagen van werk vrij kunnen krijgen waardoor ik met Walter o.a. naar Playa Lagun ben geweest. Wat een mooie plek was dit! Dit is tot nu toe zeker de mooiste plek waar ik heb gesnorkeld op Curaçao! Ook zijn we met Nicole en Cliff naar de Blue Room geweest. We hebben een kajak gehuurd en zijn er naar toe gekajakt. Dit was nog een hele uitdaging met de sterke wind die er stond, maar zeker de moeite waard. De verhuurde zei dat het vlakbij een rots was met een Maria beeldje. We waren dit beeldje al even voorbij tot we realiseerden dat het toch niet zo ver weg zou moeten zijn. De Blue Room is een grot onder water waardoor je niet direct kunt herkennen waar de Blue Room is. Op een bepaalde plek dachten we het te hebben gevonden, ik ging met mijn snorkel even kijken maar het was onder water zo donker dat het te eng leek om het te kunnen zijn. Niet veel later zagen we twee vrouwen met een tourguide hun kajak vastleggen, toen dachten we: ah hier is het dus wel. De kajak moest een stukje verder aan een boei worden vastgeknoopt en vanaf daar moesten we naar de Blue Room zwemmen. Weer iets wat van de Bucketlist kan worden weggestreept. De terugweg was nog zwaarder dan de heenweg met de wind, terwijl Walter en Cliff hun eigen ding deden riep ik voluit op zee 1-2 1-2 1-2 in de hoop dat we sneller zouden gaan met een bepaald tempo, maar helaas. Poeh wat waren we – vooral onze armen - blij toen we terug waren!
Verder zijn Walter en ik terwijl Nicole aan het werk was nog naar het Cabana beach festival geweest. Lekker feestje op het strand en chille met die billen. Er was trouwens nog wel een apart voorval geweest: Walter haalde een bierflesje uit de zee maar een man dacht dat hij het milieu aan het vervuilen was (ook zo iets grappigs – je zou eens langs de weg moeten kijken wat voor een afval er allemaal ligt -) vervolgens gooide die man een bierflesje tegen Walter zijn hoofd aan. Echt te belachelijk voor woorden. Een jongen vertelde dit tegen de security, wat denk je dat die security doet: helemaal niks. Hij was te druk mijn zijn hamburger naar binnen te werken waardoor hij nu even geen tijd had - right. Walter sprak de man aan, maar die gaf er verder vrij weinig om. Heerlijk Curaçaos. Verder heeft Walter enkele dagen zijn eigen ding moeten doen want Nicole en ik moesten ook gewoon werken waardoor we niet altijd tijd voor hem hadden. Nicole en ik zijn trouwens ook erg weinig samen vrij, hier moeten we binnenkort eens een beetje op in gaan spelen want zo kunnen we samen vrij weinig ondernemen. Wat ik nog graag wil doen is windsurfen, parasailing en de Christoffelberg beklimmen verder heb ik stiekem al vrij veel gezien. Anyway, nadat ik Walter naar het vliegveld had gebracht ging ons eigen leventje weer verder.
Vorige week zaterdag 27 september was er trouwens weer een festival bij Cabana: Bloomingdale tot 00:00. Ik had tot 19u gewerkt en mijn collega Carina en ik waren aan het twijfelen om nog naar het festival te gaan. Rond een uur of 21u besloten we toch die kant op te gaan. We waren bij de ingang maar kregen niet de indruk dat er daadwerkelijk wat te doen was, we besloten om te rijden en via de Wet ’n Wild kant eens een kijkje te nemen. De kaartjes kostte 25 gulden p.p. waardoor we wel wilden weten of het de moeite waard zou zijn. Om een beeld te schetsen: er stond een groot hek tot aan de zee, vanaf het hek konden we het podium zien en de mensen, bij het hek lagen een man en vrouw op een strandbedje, uit het water zagen we een man komen die om het hek heen liep en even wat buiten Bloomingdale ging halen, security guys op verschillende plekken en dan ik en Carina die opeens het idee kregen om de party te crashen door ook door het water te gaan. Ik vond het best spannend, ik kreeg helemaal zo’n gevoel dat je als kind wel eens hebt gehad als je iets deed wat niet mocht. Al bukkend gingen we langs het hek en de rotsen door het water naar de andere kant. En YES! Gelukt – althans dit gedeelte. We liepen richting het feestje maar opeens struikelde we over een touw dat gespannen was van een boot naar de kust. De security stond bij dit touw maar we deden maar alsof we gek waren en lachte ons de menigte in. Bij de bar aangekomen realiseerde we dat wij geen bandjes hadden net als de andere mensen, gelukkig heeft dit geen problemen opgeleverd en hebben we een leuke avond gehad!
Momenteel is het herfstvakantie hier en ben ik volop aan het oppassen. Hier geniet ik nog altijd van, want het is en blijft echt een top familie!
Regelmatig wordt er nog gevraagd wat ik ga doen als ik in Nederland ben en hier heb ik, tot de dag van vandaag, nog geen antwoord op…
~ Carpe Diem ~
Ayo (tot ziens)
Marcella
De dagen vliegen voorbij, we zitten nu alweer in oktober – bijna 6 maanden op Curaçao. Het aftellen is begonnen en dit geeft een dubbel gevoel. Het is heerlijk om van huis te zijn en je te vestigen in een ander land, het heeft wel ‘stress’ gegeven met betrekking tot de benodigde papieren regelen. Toch heb ik dan eindelijk mijn Verklaring van Rechtswege waarmee ik mag werken en me mag inschrijven op Curaçao - achteraf hadden we misschien 6 maanden moeten blijven, want dan hadden we dit allemaal niet hoeven regelen -. Ach, het blijft een leuk- en leerzaam avontuurtje.
Het werken bij Zanzibar bevalt ook nog altijd goed, hier ben ik vooral in de weekenden te vinden. Je merkt ook dat mensen buiten Zanzi (zoals vakantiegangers, stagiaires etc.) je gaan herkennen op andere plekken.
Afgelopen maand is Walter ook drie weken bij ons op bezoek geweest – van 26 augustus tot 13 september -. Ik heb enkele dagen van werk vrij kunnen krijgen waardoor ik met Walter o.a. naar Playa Lagun ben geweest. Wat een mooie plek was dit! Dit is tot nu toe zeker de mooiste plek waar ik heb gesnorkeld op Curaçao! Ook zijn we met Nicole en Cliff naar de Blue Room geweest. We hebben een kajak gehuurd en zijn er naar toe gekajakt. Dit was nog een hele uitdaging met de sterke wind die er stond, maar zeker de moeite waard. De verhuurde zei dat het vlakbij een rots was met een Maria beeldje. We waren dit beeldje al even voorbij tot we realiseerden dat het toch niet zo ver weg zou moeten zijn. De Blue Room is een grot onder water waardoor je niet direct kunt herkennen waar de Blue Room is. Op een bepaalde plek dachten we het te hebben gevonden, ik ging met mijn snorkel even kijken maar het was onder water zo donker dat het te eng leek om het te kunnen zijn. Niet veel later zagen we twee vrouwen met een tourguide hun kajak vastleggen, toen dachten we: ah hier is het dus wel. De kajak moest een stukje verder aan een boei worden vastgeknoopt en vanaf daar moesten we naar de Blue Room zwemmen. Weer iets wat van de Bucketlist kan worden weggestreept. De terugweg was nog zwaarder dan de heenweg met de wind, terwijl Walter en Cliff hun eigen ding deden riep ik voluit op zee 1-2 1-2 1-2 in de hoop dat we sneller zouden gaan met een bepaald tempo, maar helaas. Poeh wat waren we – vooral onze armen - blij toen we terug waren!
Verder zijn Walter en ik terwijl Nicole aan het werk was nog naar het Cabana beach festival geweest. Lekker feestje op het strand en chille met die billen. Er was trouwens nog wel een apart voorval geweest: Walter haalde een bierflesje uit de zee maar een man dacht dat hij het milieu aan het vervuilen was (ook zo iets grappigs – je zou eens langs de weg moeten kijken wat voor een afval er allemaal ligt -) vervolgens gooide die man een bierflesje tegen Walter zijn hoofd aan. Echt te belachelijk voor woorden. Een jongen vertelde dit tegen de security, wat denk je dat die security doet: helemaal niks. Hij was te druk mijn zijn hamburger naar binnen te werken waardoor hij nu even geen tijd had - right. Walter sprak de man aan, maar die gaf er verder vrij weinig om. Heerlijk Curaçaos. Verder heeft Walter enkele dagen zijn eigen ding moeten doen want Nicole en ik moesten ook gewoon werken waardoor we niet altijd tijd voor hem hadden. Nicole en ik zijn trouwens ook erg weinig samen vrij, hier moeten we binnenkort eens een beetje op in gaan spelen want zo kunnen we samen vrij weinig ondernemen. Wat ik nog graag wil doen is windsurfen, parasailing en de Christoffelberg beklimmen verder heb ik stiekem al vrij veel gezien. Anyway, nadat ik Walter naar het vliegveld had gebracht ging ons eigen leventje weer verder.
Vorige week zaterdag 27 september was er trouwens weer een festival bij Cabana: Bloomingdale tot 00:00. Ik had tot 19u gewerkt en mijn collega Carina en ik waren aan het twijfelen om nog naar het festival te gaan. Rond een uur of 21u besloten we toch die kant op te gaan. We waren bij de ingang maar kregen niet de indruk dat er daadwerkelijk wat te doen was, we besloten om te rijden en via de Wet ’n Wild kant eens een kijkje te nemen. De kaartjes kostte 25 gulden p.p. waardoor we wel wilden weten of het de moeite waard zou zijn. Om een beeld te schetsen: er stond een groot hek tot aan de zee, vanaf het hek konden we het podium zien en de mensen, bij het hek lagen een man en vrouw op een strandbedje, uit het water zagen we een man komen die om het hek heen liep en even wat buiten Bloomingdale ging halen, security guys op verschillende plekken en dan ik en Carina die opeens het idee kregen om de party te crashen door ook door het water te gaan. Ik vond het best spannend, ik kreeg helemaal zo’n gevoel dat je als kind wel eens hebt gehad als je iets deed wat niet mocht. Al bukkend gingen we langs het hek en de rotsen door het water naar de andere kant. En YES! Gelukt – althans dit gedeelte. We liepen richting het feestje maar opeens struikelde we over een touw dat gespannen was van een boot naar de kust. De security stond bij dit touw maar we deden maar alsof we gek waren en lachte ons de menigte in. Bij de bar aangekomen realiseerde we dat wij geen bandjes hadden net als de andere mensen, gelukkig heeft dit geen problemen opgeleverd en hebben we een leuke avond gehad!
Momenteel is het herfstvakantie hier en ben ik volop aan het oppassen. Hier geniet ik nog altijd van, want het is en blijft echt een top familie!
Regelmatig wordt er nog gevraagd wat ik ga doen als ik in Nederland ben en hier heb ik, tot de dag van vandaag, nog geen antwoord op…
~ Carpe Diem ~
Ayo (tot ziens)
Marcella
-
09 Oktober 2014 - 23:33
Toos:
Hallo Marcella wat fijn dat je het zo naar je zin hebt , en dat het goed samen gaat met Nicole dat is ook fijn ,ja je moet nu weer de dagen af tellen , maar wat dan /?????? daar weet jij wel een oplossing voor ha ha ja hier in Schijndel gaat alles goed , wat ik gisteren zij van Dietrie Boom die woont bij de zansie bar de weg over in de Papagayo resort , dus weer nederlandse erbij en uit Schijndel Meissie ik wens jou het beste in Curacao en veel plezier met Nicole het ga jullie goed samen Groetjes Opa Oma
Doeiiiiiiiiiiiiiiiiien een Dikke knuffel van ons xxxxxxxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
