Part 1 - Alice Springs - Ayers Rock
Door: Marcella Kastelijn
Blijf op de hoogte en volg Marcella
08 Oktober 2013 | Australië, Alice Springs
Alice Springs to Adelaide Part 1 # Time of my life!
Om half 7 stonden we in de ochtend buiten, klaar om opgehaald te worden. In vol spanning keek ik of ik het busje in de verte al zag aan komen. Mijn vingers waren gekruist voor leuke, gezellige medereizigers. Om 7 uur was hij er dan, Clancy, onze reisbegeleider. Een man van eind dertig, lang blond haar tot schouders, een band om zijn hoofd als een hippie en een coole, avontuurlijke persoonlijkheid. Ik stapte het busje in en mijn eerste vraag was of we nog meer mensen op moesten halen. Nee, dit was het. In plaats van de 21 passagiers die in het busje paste waren we maar met 8 + Clancy is 9! Wauwie! Lekker veel ruimte om te zitten en liggen waar je wilt en minder kans op conflicten of irritaties. Ik had er zin in!
De eerste stop was bij Rainbow Valley, daarna bezochten we een meteoriet krater en daarna bezochten we een kamelen boederij waar je kameel kon rijden. Aangezien ik nog nooit een kameel had aangeraakt leek het me leuk om er even een stukje mee te gaan wandelen. Het was een leuke ervaring, zeker omdat er ook enkele baby kameeltjes rondliepen die je kon aaien en voeren. Na weer een stukje te hebben gereden kwamen we uit bij onze kampeer plaats in Kings Canyon Creek. Dit werd mijn eerste nacht onder de sterren slapen in een 'swag'. Na wat lunch te hebben gemaakt was het tijd om naar Kings Canyon te gaan, onze eerste grote wandeling. Om 3 uur zijn we bij het kamp vertrokken en vervolgens hebben we van 3.30 tot 6.45 gelopen - 6 km -. Regelmatig vergis je je in de kilometers. Dan denk je: 'ah maar 6 kilometer' maar je vergeet dat er geen makkelijk pad is om te wandelen. Het zijn vooral stenen/rotsen, berg op, berg af en af en toe moet je ergens overheen klimmen. Het was een prachtige wandeling, waar de eerste paar foto's zijn genomen van de 2000 die er daarna nog kwamen. Na de wandeling met zonsondergang zijn we teruggekeerd naar het kamp. Hier hebben we de taken verdeeld: enkele kookte eten, enkele maakte schoon en enkele zorgde voor een kampvuur. Ik had de taak van koken op me genomen om er zeker van te zijn dat alles gluten en melk vrij was. We hadden een grote pan nasi met curry en groenten gemaakt. Echter was het avondeten voor enkele wat te pittig. Zo was er een Duitse Anna - film producent - die absoluut niet tegen pittig eten kan. Nu hadden wij 'perongeluk' een heel blikje pittige saus erin gegooid in plaats van een halve - woeps -. Met z'n alle hebben we genoten van het avondeten en zijn daarna bij het kampvuur onder de sterren in slaap gevallen. Wat een prachtige ervaring was dit, ik was me er namelijk niet van bewust dat er zoveel sterren waren! Ik kon zelfs de melkweg met mijn eigen ogen zien, adembenemend!!
Dag 3 begon om 7 uur in de ochtend. Na ontbijt te hebben gemaakt en onze spullen weer in te hebben gepakt was het rond kwart over 8 tijd om weer de weg op te gaan. Het eerste liedje dat er elke ochtend werd gedraaid was 'On the Road again' van Willie Nelson (http://www.youtube.com/watch?v=1TD_pSeNelU), erg toepasselijk liedje: "On the road again, goin' places that I've never been. Seein' things that I may never see again, and I can't wait to get on the road again". Onderweg stopte we om wat hout te verzamelen voor ons kampvuur voor die avond, even later om 11.30 kwamen we bij 'The great salt lake' (Mt Cotton) en dit was best grappig. Niemand had ooit een Salt lake gezien, ook ik niet. Clancy zei dat we de heuvel op konden om het te bekijken 'and I'll see you, when I see you'. Dit was zijn eerste en laatste fout: 'I'll see you, when I see you'. Ik voorop met Jessica en Daniela (meisje uit Zwitserland). Ik enthousiast, zullen we naar de Salt lake lopen? Vanaf de heuvel leek het een redelijke afstand - niet te ver -. En je weet wat ze zeggen, wanneer er een schaap over de dam is, volgen er meer. Terwijl wij halverwege waren keek ik achter me, kwam de rest van de groep ook achter ons aan gehuppeld. Jessica, Daniela en ik maakte gauw een foto, proefde het zout en liepen terug. Op de terugweg kwamen we nog onze Japanse vriend Sim tegen - een man van 30, die nauwelijks Engels spreekt en steeds alles als laatste (in slowmotion) doet en daarbij de hele tijd 'uh' als antwoord geeft - toen bedachten we dat deze stop van '5 minuten' nog erg lang kon gaan duren. Terwijl Jes, Dan en ik bij de bus aan het wachten waren kwam Clancy naar ons toe 'waar bleven jullie zolang?!'... uhhh? Was er een tijd aan deze stop verbonden dan? Blijkbaar moest dit een snelle 5 minuten zijn, maar voordat iedereen terug was, was het een uur later! Woeps! Nu bleek dat de andere reizigers een oase zagen, die er dus helemaal niet was. Waren ze er naar toe gelopen.. dit kan dus een tijdje duren haha. Anyway. Clancy had zijn les geleerd om voort te vertellen hoe lang we ergens mochten blijven. Na onze stop reden we in een stuk naar onze kampeerplaats. Clancy en ik moesten samen even langs de supermarkt om wat glutenvrije producten te kopen, mijn voedselallergie was namelijk niet op tijd met hem gecommuniceerd - terwijl dit al 3 maanden bekend was -. Terwijl wij op en neer reden hadden de andere de lunch klaargemaakt. En toen ging het gebeuren! Mijn HIGHLIGHT de ULURU - Ayers Rock!!! AHHHH. Iedereen was zo enthousiast in het busje om deze grote, rode rots te zien! In 2u zijn we hier omheen gelopen en daarna hebben we vanaf een afstand de zonsondergang bekeken. Het was zo mooi en zo speciaal. Mensen kunnen zeggen: 'ik ga niet naar de Ayers Rock want het is maar een grote, rode rots'. Maar het is veel meer dan dat, het is speciaal, heeft een hele geschiedenis met de aboriginals, het landschap is prachtig, je bent in de outback en geeft je een adembenemend gevoel. Ik was helemaal happy! Na deze ervaring, waarbij mensen champagne aan het nuttige waren aan mooi gedekte tafels met uitzicht op de rock - terwijl wij voor hun uitzicht in de lucht aan het springen waren voor mooie fotos - was het tijd om terug naar het kamp te gaan. We sloten de dag af met een heerlijke barbecue bij het kampvuur en sliepen weer onder de sterren in onze heerlijke, warme swags!
Mijn verhaal wordt vervolgd met # Part 2.
-xxx-
Marcella #DustyDutchie - verklaring komt later.
Om half 7 stonden we in de ochtend buiten, klaar om opgehaald te worden. In vol spanning keek ik of ik het busje in de verte al zag aan komen. Mijn vingers waren gekruist voor leuke, gezellige medereizigers. Om 7 uur was hij er dan, Clancy, onze reisbegeleider. Een man van eind dertig, lang blond haar tot schouders, een band om zijn hoofd als een hippie en een coole, avontuurlijke persoonlijkheid. Ik stapte het busje in en mijn eerste vraag was of we nog meer mensen op moesten halen. Nee, dit was het. In plaats van de 21 passagiers die in het busje paste waren we maar met 8 + Clancy is 9! Wauwie! Lekker veel ruimte om te zitten en liggen waar je wilt en minder kans op conflicten of irritaties. Ik had er zin in!
De eerste stop was bij Rainbow Valley, daarna bezochten we een meteoriet krater en daarna bezochten we een kamelen boederij waar je kameel kon rijden. Aangezien ik nog nooit een kameel had aangeraakt leek het me leuk om er even een stukje mee te gaan wandelen. Het was een leuke ervaring, zeker omdat er ook enkele baby kameeltjes rondliepen die je kon aaien en voeren. Na weer een stukje te hebben gereden kwamen we uit bij onze kampeer plaats in Kings Canyon Creek. Dit werd mijn eerste nacht onder de sterren slapen in een 'swag'. Na wat lunch te hebben gemaakt was het tijd om naar Kings Canyon te gaan, onze eerste grote wandeling. Om 3 uur zijn we bij het kamp vertrokken en vervolgens hebben we van 3.30 tot 6.45 gelopen - 6 km -. Regelmatig vergis je je in de kilometers. Dan denk je: 'ah maar 6 kilometer' maar je vergeet dat er geen makkelijk pad is om te wandelen. Het zijn vooral stenen/rotsen, berg op, berg af en af en toe moet je ergens overheen klimmen. Het was een prachtige wandeling, waar de eerste paar foto's zijn genomen van de 2000 die er daarna nog kwamen. Na de wandeling met zonsondergang zijn we teruggekeerd naar het kamp. Hier hebben we de taken verdeeld: enkele kookte eten, enkele maakte schoon en enkele zorgde voor een kampvuur. Ik had de taak van koken op me genomen om er zeker van te zijn dat alles gluten en melk vrij was. We hadden een grote pan nasi met curry en groenten gemaakt. Echter was het avondeten voor enkele wat te pittig. Zo was er een Duitse Anna - film producent - die absoluut niet tegen pittig eten kan. Nu hadden wij 'perongeluk' een heel blikje pittige saus erin gegooid in plaats van een halve - woeps -. Met z'n alle hebben we genoten van het avondeten en zijn daarna bij het kampvuur onder de sterren in slaap gevallen. Wat een prachtige ervaring was dit, ik was me er namelijk niet van bewust dat er zoveel sterren waren! Ik kon zelfs de melkweg met mijn eigen ogen zien, adembenemend!!
Dag 3 begon om 7 uur in de ochtend. Na ontbijt te hebben gemaakt en onze spullen weer in te hebben gepakt was het rond kwart over 8 tijd om weer de weg op te gaan. Het eerste liedje dat er elke ochtend werd gedraaid was 'On the Road again' van Willie Nelson (http://www.youtube.com/watch?v=1TD_pSeNelU), erg toepasselijk liedje: "On the road again, goin' places that I've never been. Seein' things that I may never see again, and I can't wait to get on the road again". Onderweg stopte we om wat hout te verzamelen voor ons kampvuur voor die avond, even later om 11.30 kwamen we bij 'The great salt lake' (Mt Cotton) en dit was best grappig. Niemand had ooit een Salt lake gezien, ook ik niet. Clancy zei dat we de heuvel op konden om het te bekijken 'and I'll see you, when I see you'. Dit was zijn eerste en laatste fout: 'I'll see you, when I see you'. Ik voorop met Jessica en Daniela (meisje uit Zwitserland). Ik enthousiast, zullen we naar de Salt lake lopen? Vanaf de heuvel leek het een redelijke afstand - niet te ver -. En je weet wat ze zeggen, wanneer er een schaap over de dam is, volgen er meer. Terwijl wij halverwege waren keek ik achter me, kwam de rest van de groep ook achter ons aan gehuppeld. Jessica, Daniela en ik maakte gauw een foto, proefde het zout en liepen terug. Op de terugweg kwamen we nog onze Japanse vriend Sim tegen - een man van 30, die nauwelijks Engels spreekt en steeds alles als laatste (in slowmotion) doet en daarbij de hele tijd 'uh' als antwoord geeft - toen bedachten we dat deze stop van '5 minuten' nog erg lang kon gaan duren. Terwijl Jes, Dan en ik bij de bus aan het wachten waren kwam Clancy naar ons toe 'waar bleven jullie zolang?!'... uhhh? Was er een tijd aan deze stop verbonden dan? Blijkbaar moest dit een snelle 5 minuten zijn, maar voordat iedereen terug was, was het een uur later! Woeps! Nu bleek dat de andere reizigers een oase zagen, die er dus helemaal niet was. Waren ze er naar toe gelopen.. dit kan dus een tijdje duren haha. Anyway. Clancy had zijn les geleerd om voort te vertellen hoe lang we ergens mochten blijven. Na onze stop reden we in een stuk naar onze kampeerplaats. Clancy en ik moesten samen even langs de supermarkt om wat glutenvrije producten te kopen, mijn voedselallergie was namelijk niet op tijd met hem gecommuniceerd - terwijl dit al 3 maanden bekend was -. Terwijl wij op en neer reden hadden de andere de lunch klaargemaakt. En toen ging het gebeuren! Mijn HIGHLIGHT de ULURU - Ayers Rock!!! AHHHH. Iedereen was zo enthousiast in het busje om deze grote, rode rots te zien! In 2u zijn we hier omheen gelopen en daarna hebben we vanaf een afstand de zonsondergang bekeken. Het was zo mooi en zo speciaal. Mensen kunnen zeggen: 'ik ga niet naar de Ayers Rock want het is maar een grote, rode rots'. Maar het is veel meer dan dat, het is speciaal, heeft een hele geschiedenis met de aboriginals, het landschap is prachtig, je bent in de outback en geeft je een adembenemend gevoel. Ik was helemaal happy! Na deze ervaring, waarbij mensen champagne aan het nuttige waren aan mooi gedekte tafels met uitzicht op de rock - terwijl wij voor hun uitzicht in de lucht aan het springen waren voor mooie fotos - was het tijd om terug naar het kamp te gaan. We sloten de dag af met een heerlijke barbecue bij het kampvuur en sliepen weer onder de sterren in onze heerlijke, warme swags!
Mijn verhaal wordt vervolgd met # Part 2.
-xxx-
Marcella #DustyDutchie - verklaring komt later.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
